Úrval - 01.02.1944, Blaðsíða 80

78
ÚRVAL
ekki við þá?Þeir klappa aldrei!“
Hann fór að tína saman hníf-
ana í paufa sinn. Hann tók
líka skammbyssu foringjans og
byssukúlur hans. Síðan kallaði
hann á stúlkuna. Hún kom út
með fullt fangið af brauðum,
pylsum og ostum. En hún var
ennþá náföl.
„Gott er nú það,“ sagði Ma-
cek, mýkri í máli. ,,Það er gott
að geta komið með vistir með
sér, þegar maður kemur til
frænda sirma. Komdu nú!“
Þau fóru saman yfir brúna.
Macek maulaði vistimar eins
og hungra.ður maður. Síðan
héldu þau áfram eins og leið lá,
og brátt var brúin horfin sjón-
um þeirra.
,,Ef við hittum einhvern, sem
þekkir sjetníka,“ sagði Ma-
cek hugsi, ,,þá ættum við að láta
skila til þeirra að sækja riffla
og vélbyssu ofan að brúnni. . .“
Hann gekk áfram, maulandi
matinn. Síðan sagði hann með
ógeði: „Þetta var leiðinlegt at-
vik og hefði ekki átt að ske. En
við hverju er að búast af þess-
um Þýzkuram ? Þeir kunna ekki
að umgangast listamenn."
. ^ .
Mannlegt eðli.
Mannlegt eðli er undarlegt. — Ef mönnum er sagt, að stjöm-
urnar í himingeimnum séu 279.678.934.341, trúa þeir því orða-
laust. En ef þeir sjá spjald, sem á stendur „Ný málað“, þurfa
þeir endilega að fullvissa sig áþreifanlega um, að það sé rétt.
— Willard Rehpohl í „Coronet".
Rússneskur vetur.
Bóndi nokkur bjó á jörð við pólsk-rússnesku landamærin. Þessi
landamæri hafa, eins og kunnugt er, verið sifelldum breytingum
undirorpin, og bóndi vissi því aldrei almennilega, hvenær hann
var pólskur þegn og hvenær rússneskur. Loks eitt sinn, þegar
allt hafði verið furðulega rólegt um alllangt skeið, ákvað hann
að gera fyrirspurn um það, hvorum megin landamæranna hann
væri núna.
Þegar bóndi fékk svarið, opnaði hann bréfið fullur eftir-
væntingar, en honum létti mikið, þegar hann sá, að jörðin hans
var Póllands megin landamæranna. „Guði sé lof!“ hrópaði hann,
,,ég hefði aldrei lifað af einn rússneskan vetur í viðbót!"
— Adeline Stol i „Coronet".