Úrval - 01.02.1947, Qupperneq 21

EINU SINNT
19
— Sérðu eftir honum ? spurði
ég loks.
Nei, sagði hún án þess að
iita á mig. Ég man eftir því
hvernig hann spennti af sér
beltið og henti því á rúmið við
hliðina.
Nú varð ég fokreiður við
Anitu. Hvers vegna elskaði hún
mann, ef hann tók aðeins af sér
oeltið á einhvern sérstakan
hátt!
— f hávist hans varð allt svo
óumflýjanlegt, sagði hún hugs-
andi.
— Einnig það, að þú sást
hann aldrei aftur, sagði ég.
— Já, svaraði hún lágt.
Hún hélt áfram að gæla við
itmén á sér, dreymandi og hugs-
andi.
— Hann sagði við mig: „Við
erum eins og tveir hnetuhelm-
ingar.“ Og hún hló við! Hann
sagði margt annað failegt við
mig: „f nótt ertu eina svarið.“
Og ennfremur: „Hvar sem ég
snerti þig, fer eins og raf-
straumur um mig af gleði.“ Og
hann sagðist aldrei myndi
gleyma snertingunni við flauels-
mjúkt hörund mitt. Hann sagði
margt annað fallegt.
Anita rifjaði það upp í hug-
anum. Eg beit mig í fingurna
af vonzku.
— Og ég festi rósir í hár
hans. Hann var svo kyrr og
góður, meðan ég var að skreyta
hann — næstum því auðmjúkur.
Hann hafði hér um bil sama
vöxt og þú!
Þessir gullhamrar komu illa
við mig.
— Og hann átti langa gull-
festi, setta litlum gimsteinum,
sem hann batt um hné mér,
hvað eftir annað, eins og hann
ætlaði að taka mig til fanga.
Að hugsa sér...
— Myndir þú hafa viljað, að
hann hefði tekið þig til fanga?
spurði ég undrandi.
— Nei, svaraði hún. Hann
gat það ekki!
— Ég skil. Þú notar hann sem
mælikvarða á þá ánægju, sem
þú færð hjá okkur hinum.
— Já, sagði hún rólega.
Þá varð mér ljóst, að hún
ætlaði sér að hleypa mér upp.
— Ég hélt að þú skammaðist
þín fyrir þetta ævintýri, sagði
ég-
— Nei, sagði hún þrjózkulega.
Ég varð þreyttur á henni.
Maður vissi aldrei, hvaðan