Úrval - 01.06.1948, Blaðsíða 107

SJÁLFSÆVISAGA MANNSINS
105
mínar gerðust á sviði flutninga
og geymslu. Ég fann upp marg-
ar aðferðir í þessu skyni, auk
þess sem ég notfærði mér ílát
frá náttúrunnar hendi svo sem
grasker.
Ég lærði að búa til poka eða
belgi úr dýraskinnum. Þeir voru
ákaflega gagnlegir hlutir, og
það var jafnvel hægt að geyma
vatn í þeim. En belgirnir höfðu
þann galla, meðal annars, að
erfitt var að hella vökva í þá,
vegna þess að þeir höfðu engan
stút. Enda þótt ég sé yfirleitt
hættur að búa þá til úr skinni,
nota ég miljónir þeirra árlega
og flyt í þeim allskonar varn-
ing frá gulli til kola, og jafnvel
vatn.
Skömmu síðar fór ég að vefa
mottur úr sefi og stráum. Það
er hægt að taka mottu upp á
hornunum eins og húð. Þegar
ég var búinn að vefa mottuna
eins og ég ætlaði mér, var karf-
an orðin til. Það má segja það
sama um körfuna og belginn
eða pokann — hún var prýðilegt
ílát, létt, endingargóð og þægi-
leg. Körfur hafa verið notaðar
allt til þessa dags, og þær eru
ekki mjög ólíkar fyrstu körf-
unum, og jafnvel búnar til úr
sama efni.
En karfan var ekki hentugt
vatnsílát, og til þess að bæta
úr göllum hennar, hef ég farið
að þétta hana með leir. Þegar
slík karfa hefur af tilviljun lent
í eldi, hef ég veitt því athygli,
að leirinn varð rauður og harð-
ur. Ég var nú orðinn svo vel viti
borinn, að ég gat greint sam-
band orsakar og afleiðingar. Ég
tók hinni nýju hugmynd fegins
hendi og fór að gera leirker.
f fyrstu stældi ég náttúrlegar
fyrirmyndir og gáraði jafnvel
yfirborð þeirra eins og þau væru
körfur, en von bráðar tók ég að
gera ker af mjög mismunandi
gerð og lögun, og ég skreytti
þau með lituðum myndum og
flúri.
Öll þessi ílát höfðu mikla þýð-
ingu, því að þau voru skilyrði
þess, að borgirnar gætu stækk-
að. Fjöldi fólks gat nú lifað á
einum stað, aðeins ef korn var
ræktað annarstaðar og flutt til
dvalarstaðar fólksins. Þar var
kornið geymt, og þess neytt á
þeim árstíðum, þegar jarðrækt
varð ekki stunduð.
Önnur merk uppgötvun þessa
tímabils var vefnaðurinn. Öldum
saman höfðu veiðimenn mínir
klæðzt dýraskinnum, sem þeir
(eða konur þeirra og mæður)