Úrval - 01.12.1954, Síða 26

24
ÚRVAL
heyra það nefnt á nafn. Það
var nóg að allt færi í uppnám
þegar þau kæmu heim. En þó
að þau reyndu að vera reglu-
lega hamingjusöm, þá tókst
þeim það ekki. Og þó að þau
flyttu frá glæsilega hótelinu nið-
ur til St. Jean de Luz, og síðan
til St. Sebastian. þá bætti það
lítið úr skák. Það var eins og
átta reiðir og strangir foreldr-
ar stæðu í hring í kringum ungu
hjónin og bentu ógnandi á þau
með vísifingrinum. Þau voru al-
veg eins og samanhlekkjaðir
sakamenn, þegar þau hittust á
morgnana og skildu á kvöldin.
Engum gat dottið í hug að þau
væru hamingjusöm, nýgift hjón.
Þetta var aðallega sök piltanna,
því að það er sama hvað hver
segir, karlmenn eru alltaf sam-
vizkusamari en kvenfólk. Og
kvíði þeirra hafði áhrif á stúlk-
urnar.
Marysa og Júlíetta fóru að
velta því fyrir sér, hvor í sínu
lagi, hvort þær hefðu ekki
hlaupið á sig; þær furðuðu sig
á því, að þær skyldu hafa verið
svona hrifnar af unnustunum
á æskuárunum. Þær höfðu orð-
ið fyrir vonbrigðum. Höfðu þá
foreldrarnir haft rétt fyrir sér,
eftir allt saman ? Auðvitað
þorðu þær ekki að hvísla þessu
hvor að annarri. Úr þessu varð
ekki aftur snúið. En þeim varð
sannleikurinn ljósari dag frá
degi. Og það heimskulegasta
var, að þau skyldu hafa farið
saman í brúðkaupsferðina. Að
hittast daglega og fá tækifæri
til að gera samanburð, það var
verst af öllu. Þær fór að langa
heim, til þess að þær gætu tal-
að við foreldrana, skýrt málið
fyrir þeim, hlotið fyrirgefningu
þeirra og lifað síðan í friði og
ró. Þá myndi ástin sjálfsagt
blómstra á nýjan leik og allt
leika í lyndi.
Þegar liðnar voru nærri þrjár
vikur, herti Marysa upp hug-
ann og stakk upp á því að þau
héldu heim. Það var einkenni-
legt hve þau urðu öll glöð yfir
því að brúðkaupsferðinni skyldi
vera lokið.
Finaud átti af tilviljun leið
fram hjá, þegar bifreiðin með
ferðafólkinu staðnæmdist fyrir
framan hús Delpuechs í Rue
Grande. Hann flýtti sér eins og
hann gat til ráðhússins, náði
í hjónavígslubókina og settist
við símann, eins og hann væri
að bíða eftir símtali. Og það
leið ekki heldur á löngu áður
en hringt þar.
„Sjálfsagt, herra Delpuech,‘c
svaraði hann, „ég skal koma
strax . , . Jæia, á ég að bíða
svolitla stund, þangað til hinar
fiölskyldurnar eru komnar?
Hvaða f.iölskyldur og hvaða mál
á að ræða, með leyfi að spyrja?
. . . Jæia, lögmaðurinn og Del-
pratsfólkið og Brunetsfjölskyld-
an. Þetta er heilmargt fólk. Það
hefur vonandi ekki komið fyrir
neitt slys. þér eruð í svo mikilli
geðshræringu. Eigum við að
segja eftir hálftíma?" Hann