Úrval - 01.12.1954, Side 54

52
ÚRVAL
þó að átta sig á hafgolunni,
og bendir það til þess, að jafn-
vel þessi frumstæðu dýr hafi
lært að nota ýmis hjálpartæki
til að rata í rétta átt. Þegar
tunglskin var skeikaði ratvísi
marflónna ekki; þeim brást
ekki ,,útreikningur“ sinn á
gangi tunglsins frekar en sólar-
innar. Þó mátti rugla þær með
speglum á sama hátt og í sól-
skini.
■— Magasinet.
Auðugasti C-vítamíngjafi
í náttúnmni.
Þess má vænta, að innan
skamms komi á markaðinn á-
vaxtasafi, sem er 80 sinnum
auðugri af C-vítamíni en appel-
sínusafi. Forstjóri bandarískr-
ar verksmiðju, sem framleiðir
ávaxtasafa handa börnum,
skýrði frá þessu í blaðaviðtali.
Tréð sem ber þennan ávöxt
heitir acerola. Það er smávaxið
og er heimkynni þess Puerto
Rico í Vestur-Indíum. Það var
vísindamaður við læknadeild
háskólans í Puerto Rico, dr.
Conrado F. Asenjo, sem fyrst-
ur uppgötvaði hið mikla víta-
mínmagn í ávöxtum þess. Dr.
Asenjo segir, að með þessum
ávaxtasafa sé fenginn mjög dýr-
mætur hollustugjafi, þar sem
eitt 100 gramma glas af hon-
um jafnast á við 8 lítra af hrein-
um appelsínusafa.
— Science Digest.
Forvitnin felur sjálf í sér launin.
Sálfræðingar hafa lengi reynt
að skýra hegðun manna og dýra
sem tjáningu nokkurra ein-
faldra frumhvata: sultar,
þorsta, kynhvatar og hvatarinn-
ar til að forðast sársauka. En
það eru til aðrar hneigðir, sem
í áhrifum sínum á hegðunina
geta orðið jafnvel enn sterkari
en sultur og þorsti.
Forvitnin — eða fróðleiks-
fýsnin eins og hún er oft kölluð
hjá mönnunum — er ein af
þessum, óseðjandi ástríðum, og
sennilega hefur hún átt hvað
mestan þátt í að gera manninn
að því sem hann er. En forvitn-
in er ekki gefin manninum ein-
um. Forvitni apanna stendur
ekki að baki forvitni mannsins,
og á það ekki aðeins við um
mannapana, heldur allar teg-
undir apa. Það er jafnvel ekki
fjarri lagi að segja, að hún sé
eitt helzta skyldleikaeinkenni
þessarar ættar.
Sálfræðingurinn Harry F.
Harlow við háskólann í Wiscon-
sin í Bandaríkjunum hefur
gert sálfræðitilraunir á öpum
til að prófa handlagni þeirra.
Aparnir áttu að opna lás með
þrem handbrögðum í réttri röð.
Eftir nokkrar tilraunir kom
varla fyrir að öpunum skeikaði.
Þá var prófið gert erfiðara, en
aparnir lærðu viðbæturnar næst-
um jafnóðum og sálfræðingam-
ir komu með þær. Og nú kom í
Ijós mjög athyglisverður hlut-
ur: