Úrval - 01.12.1957, Page 12

URVAL
EINMANALEIKINN: RANGHVERFA BORGARLlFSINS
Fagurt líf það — og fínt eða
hitt þó heldur, sem stuðlar að
því að skilja að mennina, sem
þó hafa svo mikla þörf fyrir
uppörvandi félagsskap hvers
annars!
Um alla borgina situr fólk
sitt hvorum megin við vegg,
sem er aðeins fáeina sentimetra
á þykkt. Einmanaleikinn kvelur
það og það lifir í þeirri trú að
enginn þarfnist þess. I tuttugu
sentimetra fjarlægð hvor frá
öðrum sitja tveir þjáningar-
bræður með sömu þarfir, sömu
þrár og sömu vandamál. En
það er veggur á milli þeirra.
Hversvegna fara þeir ekki hvor
inn til annars, þótt ekki væri
nema til að fá lánaðar eld-
spýtur eða flöskulykil ?
,,Gefið merki brosandi,“
stendnr á hinum skemmtilegu
auglýsingaspjöldum umferða-
lögreglunnar, sem öllum ber
saman um að hafi aukið um-
ferðaröryggið. Svipaðra ráða
ætti að neyta til að útrýma
þeirri útbreiddu skoðun, að það
sé fínt að vera út af fyrir sig.
Nei, það er fínt að blanda
geði við fólk, það er fínt, af því
að það léttir mönnum lífið og
auðgar það!
Hví þarf slys eða væl í loft-
varnarflautum til þess að kalla
nágrannana saman ? Það er í
hinu kyrrláta tilbreytingaleysi
hversdagsleikans sem einmana-
kenndin dafnar og þrúgar sál-
irnar. Það er þar sem ráðast á
gegn henni.
Sainir viö sig.
Dóttirin: „Ég er viss um, að þér mun geðjast vel að Jaclc-
Hann er yndælispiltur".
Faðirinn: „Á hann einhverja peninga?"
Dóttirin: „En hvað allir karlmenn eru líkir hver öðrum. Hanrt
spurði þessarar sömu spurningar um þig“.
Black & White.
Var það fnrða!
Bóndi nokkur hafði orðið fyrir bíl og var nú mættur fyrir rétti
til að krefjast skaðabóta. „Þér hafið alveg breytt framburði
yðar!“ sagði verjandi hins ákærða bílstjóra. „Þegar skjólstæð-
ingur minn spurði yður eftir áreksturinn hvort þér hefðuð slas-
ast, neituðuð þér því“.
„Hvað átti ég að segja?“ sagði bóndinn. „Ég var í mesta
grandaleysi að aka í vagni með gamla hestinum mínum fyrir.
Veit ég þá ekki fyrr en ekið er aftan á vagninn, sem hendist
með mig og hestinn fyrir út í skurð. Maðurinn kemur út úr bíln-
um, sér að hesturinn er fótbrotinn, dregur upp skammbyssu og
skýtur hann. Síðan snýr hann sér að mér og segir: „Eruð þér
líka meiddur?" Hverju hefðuð þér svarað, herra dómari?"
—■ Parade.
10