Úrval - 01.12.1957, Qupperneq 75

leyndarmálið
TjRVAL
sínum. En nú voru auðvitað
aðrir tímar. Hálf eitt. Hvar í
ósköpunum er unga fólkið,
svona frá seytján til tuttugu og
tveggja ára, á þessum tíma næt-
ur? Hún fékk hjartslátt. Hvað-
an komu þessar óhugnanlegu
hugsanir ? Ef til vill stöfuðu þær
af því, að hún hafði lesið svo
margar skelfilegar frásagnir í
blöðunum, um árásir á ungar
stúlkur . . . En Gréta var ekki
ein. Og Leó var tuttugu og
tveggja ára og virtist vera
mesti myndarpiltur. En hvað
vissi hún annars um það? Það
var tilgangslaust að velta þessu
lengur fyrir sér. Frú Elgaard
kveikti Ijósið. Hún var annars
ekki búin að lesa neðanmálssög-
una. Ef til vill yrði hún rólegri
af að lesa.
*
Neðanmálssögunni Iauk í
þessu blaði. Sagan hafði fjall-
að um unp-a dóttur, sem hafði
helgað gamalli og lamaðri móð-
ur sinni allt líf sitt, hún hafði
meira að segja fórnað ást sinni,
hætt við að giftast ungum, fá-
tækum lækni, sem hún unni hug-
ástum. En skyldurækni hennar
og kærleikur til móðurinnar
hafði borið ávöxt — og það var
góð samvizka. Já, já, en svona
hlutir gerast nú ekki í heimi
veruleikans.
Frú Elgaard hló kuldahlátri.
Ef hún átti að líkja sér við
gömlu, kröfuhörðu, lömuðu kon-
una, sem kvaldi dóttur sína frá
morgni til kvölds, þá lifði Gréta
í sannkallaðri paradís. Og því
fór líka fjarri, að hún bannaðí
dóttur sinni að vera með sið-
prúðum, ungum manni. Og Leó
var auðsjáanlega vel uppalinn
piltur. Hann var að vísu frem-
ur fátalaður, en unga fólkið var
kannski svona nú á dögum. Og
einkennilegt var það, að það
kom enginn gleðisvipur á Grétu,
þegar hún spurði, hvort unga
manninn langaði ekki til að
koma og borða hjá þeim eða
vera á heimilinu einn sunnu-
dag. Hann kom og sótti hana
og tyllti sér á stólbrún í dag-
stofunni og sagði já og nei og
var einkar snyrtilegur. Hann
fylgdi henni líka heim. Það sagði
Gréta að minnsta kosti, og þá
varð maður víst aö gera ráð fyr-
ir að það væri satt. En þegar
frú Elgaard fór að hugsa mál-
ið betur, varð henni Ijóst, að í
rauninni þekkti hún ekkert til
Leós. Hún vissi varla, hvar hann
átti heima . . .
Henni fannst kyrrðin úti á
götunni næstum uggvænleg —
klukkuna vantaði tíu mínútur í
eitt. Frú Elgaard fór í slopp,
gekk inn í dagstofuna og kveikti
sér í smávindli. Síðan settist
hún við gluggann og fór að bíða
fyrir alvöru með öndina í háls-
inum, en hryllilegustu ímynd-
anir tóku að þróast í huga henn-
ar, unz þær náðu hámarki í of-
beldi og grimmdarverkum.
Klukkan hálftvö fór hún fram
í forstofuna og setti öryggis-
keðjuna fyrir útihurðina. Loks-
73