Saga - 2021, Qupperneq 174

Lærdómurinn sem draga má af þessum ummælum Ankersmits er
sá að hlutlægni sé tálsýn ein og að „miðja“ hinnar fræðilegu hugs-
unar sé sundruð — yfirlitið er blekking. Þessi yfirlýsing og aðrar
svipaðar urðu til þess að möguleikar hinnar sagnfræðilegu greiningar
urðu nánast óendanlegir. Raddirnar sem fengu að heyrast mynduðu
kór sem ekki var samstilltur en samt hljómmikill og upplausnin
gerði út af við fræðatilraunir sem byggðu á „miðju-viðmiði“ eins og
kvennasagan gerði, að normalísera stöðu „konunnar“ í heiminum.
Ég vil taka það skýrt fram að framtak Hafdísar Erlu er mjög lofs-
vert og mikilvægt og sérstakur fengur finnst mér í umfjöllun hennar
um annan áratug tuttugustu og fyrstu aldar en þá má segja að kynja-
fræðin hafi náð nýjum hæðum með hinsegin sögu og öðrum spenn-
andi fræðatilraunum. Í þessum skrifum öllum er hins vegar mikil
saga enn ósögð og ég vil nota tækifærið til að kalla eftir viðbrögðum
frá mörgum þeirra sem hafa verið í fylkingarbrjósti þessara vísinda
og fá þá til að skýra þessa þróun út frá eigin reynslu. Slíkt gæti
kallað á afar áhugaverða samræðu um stöðu kynjasögunnar í dag,
nákvæm lega 30 árum eftir að Agnes Arnórsdóttir skrifaði sína mikil -
vægu grein í Nýja sögu. Þá held ég líka að við fáum tækifæri til að
kveðja kvennasöguna endanlega.
sigurður gylfi magnússon172
tional confidence in a linear development in the Western civilization has had
to make room for a conception of the past that resembles rather an incoherent
archipelago of self-contained historical or intellectual islands.“ Ewa Domańska,
„Franklin R. Ankersmit,“ Encounters. Philosophy of History and Postmodernism
(Charlottesville: University Press of Virginia, 1998), 90.