Úrval - 01.01.1970, Blaðsíða 24

22
ÚRVAL
arnir voru tregir að fara af stað,
en konurnar í Kap York aka hunda-
sleðum á við hvern karlmann. Við
losuðum veiðitæki okkar af hlass-
inu, skutul og fangalínu og flug-
beittan flensuhnífinn.
Við manneskjurnar erum villidýr
innst inni. Það er eins og fjötrar
falli af okkur þegar við keyrum
skutul á kaf í náhveli og stöðvum
dýrið á flóttanum. Það tekur al-
deilis í herðar og búk, þegar hval-
urinn sendist af stað og strengist á
línunni, svo að fleinninn, sem rek-
inn var niður í ísinn gegnum lykkju
á fangalínunni, hefur næstum því
skellt manni. Maður spyrnir við
með öxl og fæti og sársaukann af
hnykknum skynjar maður einung-
is sem fagnaðarbylgju um líkam-
ann, bardagagleði tvinnaða eftir-
væntingu um hvor muni sigra.
Náhveli verða meir en sex metr-
ar á lengd, og það er ekki svo auð-
velt að draga þessi stóru dýr upp
um litla vök upp á ísinn, en hér
þurftum við aðeins að skutla niður
í vökina til að ná í fórnardýr okk-
ar. Bardaginn var of ójafn, því að
hér vorum við tveir karlmenn með
hnífa okkar og góðan vað, og fyrsta
hvalinn drógum við upp úr þannig,
að við létum hundaeykið, sem eftir
var þegar konurnar fóru eftir mönn-
um til hjálpar, draga með okkur,
og þegar hvalurinn var hálfur upp
úr, komu vesalingarnir niðri í vök-
inni okkur til hjálpar og ýttu und-
ir. Svo drápum við þann næsta, og
hinn þriðja. Við létum þá liggja í
snjónum og tókum að skera þann
fyrsta í mesta flýti, áður en hann
frysi. Meðan við vorum að skipta
næsta hval sundur í dásamleg spik-
stykki með hveljunni á og blóð-
rautt kjötið, svart í tunglskininu,
lá umhverfis okkur með öll sín
fyrirheit, heyrðum við til manna-
ferða langt í burtu.
Þeir færðust nær með háum
hrópum og hvínandi keyrum, og
innan skamms voru þeir komnir til
okkar og kölluðu hver í kapp við
annan í hrifningu. Auðvitað bar
okkur að hagnýta aðstöðu okkar
sem allra bezt.
Við létum sem ekkert væri, sner-
um í þá baki og héldum áfram að
skera hvalinn, steinþegjandi. Það
var ekki fyrr en komumenn höfðu
umkringt okkur algerlega, að Min-
ik, félagi minn, rétti úr sér með
hægð, tók vænan bita og rétti að
næsta manni með þeim svip og
orðum, að ætla mátti, að þeir hefðu
þegar setið saman og gætt sér á
krásum í margar klukkustundir.
„Manni gæti dottið í hug, að þig
langaði til að fá þér bita af mat-
taki (hvalshúð).“ En von bráðar
var skopleiknum lokið, við entumst
ekki til að halda leikaraskapnum
áfram lengur, og innan skamms
hömuðumst við allir við veiðarnar.
Við drógum hvern hvalinn upp eft-
ir annan, og umhverfis okkur hlóð-
ust heil fjöll af spiki og húð.
Annað slagið hurfu hvalirnir úr
vökinni. Ef til vill áttu þeir sér
glufu til að anda upp um annars
staðar, en þeir komu ætíð aftur.
Meðan þeir voru burtu, fengum við
tíma til að skera þá hvali, sem þeg-
ar voru veiddir. Hvalskurður er
erfitt starf og getur reynt á þol-
rifin; að innan urðu föt okkar brátt