Úrval - 01.01.1970, Blaðsíða 29

SIGUR FYRIR KENNY
27
eins og jurt. Samt sem áður gátum
við ekki fengið aðra sjúkdómsgrein-
ingu en þá, sem barnalæknarnir
höfðu fyrst gefið. Þegar við fórum
aftur til heimilislæknisins okkar og
sögðum honum, hvað gerzt hafði,
sagði hann aðeins: „f þessu tilfelli
verðið þið að vera félagsráðgjafarn-
ir, að minnsta kosti þangað til lækn-
isfræðin hefur komizt jafnfætis
ykkur. Við reyndum hvað við gát-
um, en vorum að sjálfsögðu harla
lítið búin undir þetta nýja starf.
Rúmlega ársgamall var Kenny
farinn að ganga. Núna var hann alls
staðar, ofan í öllu, sífellt á iði og
aldrei kyrr. Skömmu síðar fór hann
að tala. Og þá munaði nú heldur
ekkert um það. Stundum sagði hann
sama hlutinn fimm eða sex sinnum.
En þegar hann var fjögurra ára
gamall, fór hann að fá illskuköst,
og þá hagaði hann sér stundum á
ofsafenginn hátt. Þá var hann ann-
að árið á barnaheimilinu. Hann
öskraði, hrópaði og grét, braut leik-
föngin og réðst meira að segja á
hin börnin, beit þau og sló.
Mjög óvæntur þroski átti sér svo
stað hjá honum, þegar hann var
fimm og hálfs árs gamall. Judy
systir hans var þrem árum eldri en
hann, og þau léku sér oft saman.
Kvöld nokkurt kom Judy niður í
eldhús með Kenny við hönd sér.
..Kenny langar til að sýna ykkur
dálítið," sagði hún.
Kenny, sem hélt á lestrarbók fyr-
ir byrjendur í annarri hendi, opnaði
nú bókina og tók að lesa upphátt af
fyrstu blaðsíðunni. „Hvað heyri ég?
Lærði hann bókina utan að?“ spurði
ég undrandi. „Nei, hann les,“ sagði
Judy gremjulega. „Veiztu,“ sagði
Kenny og kom nú alveg upp að mér,
„veiztu, ég kann að lesa?“
Við Miriam minnumst enn ljós-
lega þessa atviks og hversu við vor-
um undrandi. Við höfðum af ásettu
ráði ekki gert nokkra tilraun til að
kenna Kenny að lesa, þar sem við
héldum, að það yrði of mikil
áreynsla fyrir hann. Og enn síður
vissum við, hvað Judy var að gera.
É'g man, að ég náði í dagblað, leitaði
þar að einföldu orði og benti á það.
Kenny las það samstundis og einnig
næstu orð, sem ég benti á.
Við spurðum nú Judy, hvernig
hún hefði kennt honum að lesa, þar
sem við héldum að þar væri ef til
vill að finna lykilinn að því, hvernig
Kenny færi að því að læra. En
Judy gat engar upplýsingar gefið.
Þetta hafði bara gerzt einhvern
veginn, þegar þau voru í skólaleik,“
sagði hún. Hún botnaði ekkert í
þessum látum. „Nú læra ekki allir
að lesa?“
En þrátt fyrir þetta, þá tók Kenny
að haga sér miklu verr meðan hann
var í fyrstu bekkjum barnaskólans.
Þess vegna varð leit okkar eftir að-
stoð enn ákafari. Við hittum lækna,
sem fullvissuðu okkur um, að
Kenny myndi vaxa frá erfiðleikum
sínum, eða þá sálfræðinga, sem
hlýddu á sögu okkar, en tóku síðan
að gefa okkur ráð án þess að hafa
einu sinni séð Kenny. En að lokum
var þó gerð nákvæm athugun á
Kenny við sálfræðistofnun Rutgers
háskólans. Hann hafði skaddaðan
heila, sem sennilega hafði skemmzt
við fæðingu, var okkur sagt. Þess