Úrval - 01.01.1970, Blaðsíða 128

126
ÚRVAL
sífellt eirðarlausarí. Húri var óham-
ingjusöm, og að lokum vissi hún það
sjálf. Jafnvel móðir hennar gat ekki
dulizt að eitthvað var að. Það var
sannarlega undariegt; hvað gat það
verið sem gekk að elskunni henni
Flo? Herra Nightingale ympraði á
því, að kannske væri henni hollast
að fá sér mann, en það undarlega
var, að hún virtist ekki kæra sig
um karlmenn. Eins og hún var þó
yndisleg og gáfuð! Nei, það var ekki
því að heilsa! Hún hafði ekki hugs-
un á öðru en því, hvernig hún ætti
að fullnægja þessari kynlegu hvöt
til þess að framkvæma eitthvað, sem
hafði hertekið hana. Hún gat þó
haft nóg að gera heima, eins og aðr-
ar stúlkur. Hún gat þurrkað rykið
af postulíninu, og svo gat hún lesið
upphátt fyrir föður sinn eftir mið-
degisverðinn. Frú Nightingale gat
ekki skilið þetta, og einn góðan veð-
urdag breyttist undrun hennar í ógn
og skelfingu. Florence lét sem sé í
ljós þá ákveðnu ósk, að komast í
nokkra mánuði í sjúkrahúsið í Salis-
bury sem hjúkrunarkona og gaf til
kynna að hún væri með þá ráðagerð
á prjónunum, að byggja sér hús í
nálægu þorpi og stofna þar „eitt-
hvað í líkingu við mótmælenda
nunnureglu — án skuldbindinga —
fyrir menntaðar konur“. Ráðagerðin
var dæmd óhæf og tekin all-harka-
lega út af dagskrá, og þegar frú
Nightingale var búin að ná sér eftir
fyrstu ofboðshræðsluna, gat hún aft-
ur sezt nokkurn veginn róleg við út-
sauminn sinn. En Florence lá við
örvæntingu. Hún var nú tuttugu og
fimm ára og fann, að draumur lífs
hennar var að engu orðinn.
Erfiðleikarnir á vegi hennar voru
vissulega miklir. Því að á þeim tím-
um var það ekki einungis óhugsandi
að ung stúlka vel efnum búin skap-
aði sér stöðu af sjálfsdáðum og lifði
óháðu lífi, heldur var því enn frem-
ur þannig farið, að starf það, sem
Florence var svo greinilega hneigð
fyrir bæði að upplagi og hæfileik-
um, hafði mjög slæmt orð á sér.
„Hjúkrunarkona" merkti á þeim
tímum gamla, grófgerða konu með
óhrein pilsin stytt upp um sig, alltaf
fáfróð og oft ruddaleg, þjórandi
koníak, ef hún lagðist þá ekki í
verra slark. Einkum voru hjúkrun-
arkonur í sjúkrahúsum, sem þá
nefndust gangakonur, blátt áfram
alræmdar fyrir ósiðlegt líferni.
Bindindissemi var næstum óþekkt
fyrirbrigði meðal þeirra, og það var
tæpast hægt að trúa þeim fyrir
allra einföldustu meðferð sjúkra.
Ástandið hefir sannarlega breytzt
síðan, og það er Florence Nightin-
gale sjálfri að þakka, fremur en
nokkurri annarri mannlegri veru.
Engan getur undrað, að foreldra
hennar hryllti við að hugsa til þess,
að dóttir þeirra helgaði þvílíku starfi
líf sitt. „Eg hefði eins vel getað sagt
að ég ætlaði að gerast eldabuska“,
sagði hún seinna sjálf. Og þó stóð
hún óbifanlega fast við þessa ósk
sína, hversu fjarstæð og ófram-
kvæmanleg, sem bún var, og þessi
ósk óx og magnaðist hjá henni með
degi hverjum. Örvænting hennar
breyttist í bölsýnt þunglyndi. Allt
var illt umhverfis hana, og hún
fann það, að úr því hún hafði verð-
skuldað slíka eymd, hlaut hún sjálf
að vera enn verri en umhverfi