Úrval - 01.01.1970, Qupperneq 101

VITNISBURÐUR MINN
enní sér: ÞRÆLL KHRUSHCHEVS.
Oftast voru slíkir fangar venju-
legir sakamenn, sem höfðu verið
dæmdir til vistar í venjulegu fang-
elsi, en höfðu vísvitandi reynt að
komast inn í stjórnmálafangabúðir,
þar eð þeir voru haldnir þeim mis-
skilningi, að lífsskilyrðin væru þol-
anlegri þar, vinnan léttari og með-
ferð fanga mannúðlegri. Slíkir saka-
menn taka upp á ýmsu í þessum til-
gangi. Sumir skrifa bækling, þar
sem þeir ráðast á Flokkinn. Stund-
um hafa þeir búið til bandaríska
fánann úr tuskum og hengt hann
upp á almannafæri.
Auðvitað verða þeir fljótlega
fyrir óskaplegum vonbrigðum, því
að þeir voru jafnvel enn hungr-
aðri í stjórnmálafangabúðunum en
í venjulegum fangelsum. Þar eru
meiri líkur á því, að þeir verði
dæmdir í einangrun og að fanga-
verðirnir berji þá. Brátt taka sumir
þeirra að mögla og neyðast fljótlega
til þess að skilja, að slíkt er alveg
gagnslaust. Og þess vegna mót-
mæla þeir á einhvern annan ofsa-
legri hátt, t.d. með því að rista og
stinga alls konar vígorð á líkama
sinn, vígorð, sem beinast gegn
Flokknum og stjórnarkerfinu. Þetta
hafa þeir lært í fangabúðum
óbreyttra sakamanna.
í sérmeðhöndlunarskálunum sá
ég ungan mann, Nikolai Shcherba-
kov að nafni, sem var þakinn slíku
hörundsflúri í framan í svo ríkum
mæli, að það var enginn auður
blettur eftir á andliti hans. Á ann-
arri kinninni gat að líta þetta víg-
orð: LENIN ER BÖÐULL“ og á
hinni „VIÐ ÞJÁUMST AF HANS
99
VÖLDUM“. Og fyrir neðan aug-
un gat að líta þessa þetningu:
„KHRUSHCEHV, BREZHNEV,
VOROSHILOV — ALLIR BÖÐL-
AR“. Á horuðum hálsinum gat að
líta svartar útlínur handar, sem
greip kyrkingartaki um háls hon-
um. Á hönd þessari gat að líta upp-
hafsstafina KPSS (Kommúnista-
flokkur Sovétríkjanna) og á þum-
alfingur sinn hafði hann skorið
stafinu KGB (rússneska leynilög-
reglan).
Kvöld eitt í september barst sú
frétt um skálana, að Shcherbakov
hefði skorið af sér annað ejrrað. Á
undan aflimun þessari hafði hann
skorið orðsendingu í það. Svo lamdi
hann á klefahurðina, og þegar vörð-
ur opnaði gægjugatið, kastaði hann
eyranu í hann. Á því stóð: „Gjöf
til 22. flokksþingsins“.
Hvernig tekst föngum að flúra
hörund sitt á þennan hátt. Ég hef
oft séð slíkt gert. Fanginn dregur
nagla úr skónum eða tínir vírbút
upp af götu sinni. Svo gerir hann
hvassan odd á naglann eða vírbút-
inn með því að nudda honum við
stein. Það tekur hann langan tíma.
Hann býr til eins konar blek með
því að brenna bút af svörtu gúmmi.
Það sker hann oftast úr sólanum á
skónum sínum. Hann blandar síðan
kvoðuna vandlega með þvagi sínu.
Og með þessu tæki og efni byrjar
hann svo að stinga og rispa hörund
sitt.
Hvers vegna skyldi þetta ógæfu-
sama fólk skadda sig og afskræma
fyrir lífstíð? Taki einhver til þess
bragðs að merkja þannig andlit sitt,
hlýtur slíkt að þýða, að sá hinn