Úrval - 01.01.1970, Blaðsíða 120

118
ÚRVAL
Gömul kona, sem var óvön mörgu
því, sem fólk notar í bæjum og
borgum til stáss eða hlífðar, hróp-
aði sunnudag nokkurn fyrir framan
dyrnar hjá vinkonu sinni, sem bjó
uppi á lofti í gömlu húsi í Reykja-
vík: „Hjálp, hjálp, Guðný mín
blessuð. Ég sit nú hér föst með
höfuðdjásnið af hefðarfrúnni."
Vinkonan opnaði og var þá gamla
konan í stiganum með uppspennta
regnhlíf, sem hún hafði fengið lán-
aða og kunni ekki að hleypa niður.
o—o
Gömul og heyrnarsljó kona bjó í
enskum hafnarbæ. Einhverju sinni
var skotið af nokkrum fallbyssum
á skipi skammt frá bústað hennar.
Gamla konan reis þá á fætur, gekk
áleiðis til dyranna og mælti blíð-
lega: „Kom inn“.
o—o
Tveir Skotar mætast á götu í Ab-
erdeen. Þá segir annar: „Heyrðu, þú
getur ekki lánað mér tíu pund?“
„Ertu vitlaus, heldurðu að ég
gangi með svo mikið á mér?“
„En heima?“
„Þakka þér fyrir, en hvað það
var fallegt af þér að spyrja að
þessu.“
^ o—o
Fyrir utan verzlunina var stórt
skilti, sem á stóð: „Allt fyrir veiði-
manninn“.
Viðskiptavinur gekk inn í búðina
og spurði: ,Eigið þér til svissnesk-
an ost?“
„Svissneskan ost,“ endurtók búð-
armaðurinn, „hafið þér ekki lesið
það sem stendur á skiltinu: „Allt
fyrir veiðimanninn".
„Jú, það hef ég, en getur veiði-
maður ekki borðað svissneskan
ost?“
o—o
Liðþjálfi og óbreyttur hermaður
voru leiddir fyrir herrétt, ákærðir
fyrir að hafa báðir sparkað í for-
ingja sinn. Liðþjálfinn svaraði
þannig til saka:
„Foringinn gekk framhjá mér og
steig viljandi ofan á líkþorn á tánni
á mér. É'g sparkaði því í hann í
nauðvörn." — Hann var sýknaður.
Óbreytti hermaðurinn sagði:
„Þegar ég sá liðþjálfann sparka í
foringjann, hélt ég að stríðinu væri
lokið.“
o—o
Pabbi hans og mamma voru að
slíta samvistum fyrir fullt og allt,
en þau deildu um, hvort þeirra ætti
að hafa soninn hjá sér.
„Hjá hvoru viltu vera, hjá pabba
þínum eða hjá mér?“ spurði mamm-
an. Drengurinn varð dálítið hugsi
við, en spurði svo- „Hver á að hafa
bílinn og sjónvarpið?“