Úrval - 01.01.1970, Blaðsíða 17

GUÐ OG FAÐIR MINN
15
eríitt með að hafa hömlur á sér.
Móðir mín gaf honum au.ga öðru
hvoru, og ef útlitið varð mjög í-
skyggilegt, sagði hún. „Clare, þú
mátt ekki.“ Faðir minn hnussaði þá
snöggt og ákaft.
Einu sinni gekk þó aðkomuprest-
ur nokkur of langt í ræðu sinni. í
lok ræðunnar dró hann upp mynd
af fjármálamanni að loknu dags-
verki. Hann lýsti því, hvernig þessi
harðbrjósta maður sat umkringdur
af höfuðbókum sínum, sem hann
hafði verið að grúska í. Af tilviljun
varð honum litið út um gluggann á
guðsbirtu himinsins, og varð honum
þá allt í einu ljóst, að peningar og
höfuðbækur voru fánýtt rusl. Og á
þessari stundu, meðan rökkrið
breiddist yfir borgina, beygði þessi
mikli fjármálamaður höfuð sitt og
strengdi þess heit með tárin í aug-
unum að helga líf sitt æðri mark-
miðum.
„Bull“, hraut af vörum föður míns,
svo ofsalega, að maðurinn í stúk-
unni hrökk við, og ég heyrði, að
gamla frú Tillotson, í annarri stúku
fyrir aftan, flissaði.
Auk þess sem slík lýsing á fjár-
málum var ósönn, var öll túlkunin
hættuleg í augum föður míns. Hver
sem haldinn var þeim órum, að
peningar væru „rusl“ hlaut að vera
með lausa skrúfu.
Þegar sálmar voru sungnir, stóð
faðir minn venjulega þögull eins og
örn í dúfnahóp og lét aðra um að
auðmýkja sig af tilfinningasemi, sem
hann tók ekki þátt í.
Skýldu skjóllausu höfði mínu.
með skugganum af væng þínum.
Hvernig gat faðir minn sungið
slíkt? Höfuð hans var allt annað en
skjóllaust, honum hefði aldrei dott-
ið í hug að biðja um skjól. Þar sem
hann stóð þarna, drambsamur og
einbeittur, sá ég hann í anda ganga
út í geiminn með sama óbugandi
sjálfstæðinu — lítinn depil, bjóðandi
byrginn dauðanum jafnt og óend-
anleikanum.
Faðir minn var vanur að gefa
einn dollar á samskotadiskinn á
hverjum sunnudegi. Móðir mín
blygðaðist sín fyrir þessa litlu gjöf.
En faðir minn sagði, að einn doll-
ar væri dálaglegur skildingur og
móðir mín hefði gott af að gera sér
það ljóst. Hann bar fram mörg rök
máli sínu til stuðnings, en að lok-
um tókst samt móður minni að sann-
færa hann um, að það væri fyrir
neðan virðingu hans að gefa ekki
meira. Ekki lét hann samt alveg
undan, heldur kom með málamiðl-
un: áður en hann fór til kirkjunnar,
stakk hann dollaranum í hægri vest-
isvasann, en í vinstri vasann setti
hann nýjan fimm dollara seðil; og
svo lýsti hann því yfir, að héðan í
frá lofaði hann því að gefa fimm
dollara seðilinn, ef presturinn héldi
góða ræðu.
Þegar presturinn steig í stólinn,
horfðum við strákarnir á hann eft-
irvæntingarfullir, eins og hann væri
veðhlaupahestur að búa sig til
hlaups. Venjulega fyrirgerði hann
öllum rétti til verðlaunanna þegar
á fyrsta sprettinum. Stundum byrj-
aði hann vel, en lenti svo út af þeirri
braut, sem faðir minn hafði ætlað
honum að fara, og geystist óafvit-
andi í allt aðra átt. Þetta kom okk-