Úrval - 01.01.1970, Blaðsíða 37

FÍLLINN ER GÁFAÐUR OG GÆTINN
35
Hannibal hefði farið yfir um Cla-
pierskarð niður á ítalíu, varð að
gefast upp og kom í gærkveldi aft-
ur til Torino í járnbrautarlest. —
Skriðuföll ollu því að mestu leyti
að tilraunin heppnaðist ekki.“
Og Júmbo litli varð aftur að fara
að leika listir sínar í sirkusinum í
Torino, og brezki leiðangurinn var
vonsvikinn og niðurdreginn. Allt
um það, varð Júmbo frægur af för
þessari og enginn fíll hefur nokkru
sinni verið eins umtalaður í blöð-
um og myndaður,
Gamall ofursti hefur sagt frá eft-
irfarandi atviki, sem kom fyrir
hann, er hann dvaldist í Penang
1938: — Kvöld nokkurt, er ég reið
um héraðið umhverfis Penang, varð
hesturinn minn allt í einu óróleg-
ur. Ástæðan var sú, að hávaði barst
úr þykku kjarri skammt frá. Það
var undarlegt hljóð, sem var endur-
tekið aftur og aftur: „Ufm! Ufm!“
— í hásum óánægjutón. Ég hélt
áfram leiðar minnar og hljóðið
nálgaðist stöðugt. Þegar ég beygði
fyrir horn, kom skýringin á fyrir-
brigðinu. Skyndilega stóð ég aug-
liti til auglitis við taminn fíl, sem
var að burðast með eitthvað. Ég
gætti betur að og sá, að hann bar
trjástofn og lét hann vega salt með
tönnum sínum. Þar sem stígurinn
var mjög þröngur, varð hann að
beygja höfuðið til annarrar hliðar-
innar til þess að koma trjástofnin-
um langsum. Erfiðið í sambandi við
þetta starf var ástæðan til hljóð-
anna, sem ég hafði heyrt og sem
höfðu hrætt hestinn minn.
Þegar fíllinn sá, að við stönzuð-
um, reisti hann höfuðið upp, virti
okkur fyrir sér andartak, kastaði
frá sér trjástofninum og fór inn í
kjarrið til þess að við kæmumst
leiðar okkar framhjá. Þegar fíllinn
sá, að hesturinn minn var ennþá
hræddur, fór hann lengra inn í
kjarrið til þess að hvetja hann til
þess að fara áfram og sýna honum
fram á, að engin ástæða væri til
þess að óttast sig. Þá fyrst hélt
hesturinn minn áfram og þegar við
vorum komnir nokkurn spöl frá, sá
ég, að hið hyggna dýr beygði sig
niður til þess að taka aftur upp
byrði sína og halda áfram erfiði
sínu.
Lesendur hafa að líkindum veitt
því athygli, að þær sögur, sem hér
hafa verið sagðai af fílnum, eru
allar af tömdum fílum, það er að
segja fílum frá Asíu. Afríkanska
fílinn er ekki hægt að temja, eins
og fyrr er vikið að. Rannsóknir á
honum hafa leitt í ljós, að í hinu
frjálsa og frumstæða lífi sýnir hann
engan veginn slík hyggindi sem
tamdi fíllinn. Sú gnægð matar, sem
náttúran sér honum fyrir krefst
ekki mikillar umhugsunar eða klók-
inda. Ef hins vegar hættu ber að
höndum, kallar óttinn fram gáfur
fílanna og þá kemur í ljós, að Afrík-
anski fíllinn er líka skynsamasta
skepna. Þannig hafa menn tekið
eftir, að í þrumuveðri flýja Afríku-
fílarnir dvalarstaði sína í skóginum
og dveljast á opnum svæðum, þar
til þrumuveðrinu, með tilheyrandi
eldingum, slotar.