Úrval - 01.01.1970, Blaðsíða 130

128
URVAL
en hjá honum er ekkert að finna,
sem gæti fullnægt óskum mínum á
því sviði. Stundum finnst mér, að ég
verði að fullnægja ástríðum mínum,
hvað sem öðru líður...“ Nei, innst
inni vissi hún vel, að þannig gat það
ekki verið. „Að vera sífelldlega
bundin núverandi lífskjörum með
svipuðu áframhaldi í vændum ... að
gera sjálfa mig óhæfa til þess að
grípa nokkru sinni tækifærið og lifa
raunverulegu og auðugu lífi“ — það
væri andlegt sjálfsmorð. Hún tók
ákvörðun sína og hafnaði því, sem
að nokkru leyti að minnsta kosti
mátti teljast hamingja, en kaus í
þess stað hugsjón, sem ef til vill
myndi aldrei rætast. Hún hvarf því
aftur að sínum fyrri lifnaðarháttum,
meðan hún beið þess í döprum hug,
að draumur hennar rættist. Hún
skrifar: ,,Ég minnist þess, að hugs-
anir mínar og tilfinningar hafa ver-
ið þær sömu og nú allt frá því að
ég var sex ára gömul. Mér hefir
alltaf fundizt, að lífsstarf, atvinna,
nauðsynjastörf, eitthvað, sem ég
þyrfti að einbeita öllum hæfileikum
mínum að, væri mér lífsnauðsyn,
og ég hefi alltaf þráð það. En fyrst
og síðast hefir hugur minn snúizt
um hjúkrunarstarfið, og þar næst
fræðslustarfsemi, en fremur upp-
fræðslu vantrúaðra en ungmenna.
Allt er reynt, ferðalög erlendis fé-
lagsskapur góðra vina, allt. Drott-
inn minn! Hvað á að verða um
mig?“ Álitlegur ungur maður? Duft
og aska! Hvað gat verið æskilegt
við slíka veru? _,Á þrítugasta og
fyrsta ári mínu“. skrifaði hún í dag-
bók sína, „sé ég ekkert annað en
dauðann“.
Enn liðu þrjú ár, og loks fór tím-
inn að vinna sitt verk. Augu fjöl-
skyldu hennar virtust opnazt fyrir
því, að hún væri orðin nógu gömul
og dugleg til þess að fá vilja sínum
framgegnt, og hún varð forstöðu-
kona fyrir líknarstofnun í Harley
Street. Loks var hún orðin óháð,
þótt á litlu sviði væri að vísu, en
móðir hennar var ennþá ekki alveg
af baki dottin — Florence gæti þó
að minnsta kosti dvalið í sveit á
sumrin. Meðal sinna nánustu var frú
Nightingale stundum jafvnel gráti
nær. „Það er eins og við séum end-
ur, sem höfum ungað út villisvani",
sagði hún með tárin í augunum. En
vesalings gömlu konunni skjátlað-
ist; það var ekki svanur, sem þau
höfðu ungað út, það var örn.
Skilgreining á fyrirbrigðinu „hjónaband": Lífstíðardómur sá, sem
karlmenn fá fyrir að stela kossum.
Þegar sú frétt barst til Rhodesíu, að súlan, sem Nelson flotaforingi
stendur uppi á, hefði verið sprengd í loft upp í Dublin, varð Ira einum
í höfuðborginni Salisbury svo að orði: „Andskotans fíflin! Ég sagði þeim,
að það ætti að vera Wilson, en ekki Nelson.“
Evening Standard.