Úrval - 01.01.1970, Blaðsíða 78

76
ÚRVAL
Lúðvík starði á hana hugfanginn
á svip, er hún tók til að dansa æs-
andi dans frammi fyrir honum. Hún
töfraði hjarta konungsins með hin-
um bylgjandi hreyfingum líkama
síns.
Um kvöldið kom Lola Montez
fram í Hirðleikhúsinu í Miinchen og
sýndi þar danslist sína. Og sama
kvöldið hófst líka hin furðulega
saga um „Lolustjórnartímabilið í
Bæjaralandi.“
Lúðvík konungur var 61 árs að
aldri, þegar hin töfrandi Lola dans-
aði inn í líf hans. Hann var hávax-
inn og gráhærður. Hann var farinn
að finna til nokkurs lífsleiða vegna
þeirrar vissu sinnar, að endalok lífs
hans væru nú smám saman að nálg-
ast. En samt var hann ánægður yfir
því, að hann hafði ekki stjórnað
þjóð sinni óviturlega og að honum
hafði tekizt að bjarga henni í gegn-
um hið stormasama tímabil eftir
stjórnarár Napóleons. Hann gerði
sér grein fyrir því, að sumar þjóðir
Evrópu voru að vísu auðugri, en
samt vissi hann ofur vel, aS það
voru ýmsar aðrar, sem urðu að
sætta sig við miklu óblíðara hlut-
skipti en íbúar Bæjaralands. Nú
var hann óðum að eldast, og því
var ekki hægt að áfellast hann harð-
lega, þótt hann léti svolítið undan
vaxandi öldu afturhaldsafla meðal
embættismanna, sem gerðu nú til-
raunir til þess að ná stjórnartaum-
unum í sínar hendur undir leiðsögn
svo kænna og veraldarvanra manna
sem Metternich. Hann hafði verið
góður einvaldskonungur, þegar á
allt var litið.
Það var að vísu staðreynd, að
sumt málsmetandi fólk áleit hann
svolítið ruglaðan í kollinum vegna
hinnar stöðugu og ótrúlegu ástar
hans á öllum listum, hrifningar hans
af byggingarlist, málaralist og rúst-
um hins forna Grikkjaveldis og
Rómaveldis. Og það kann að vera,
að skattarnir, sem hann varði sum-
part til þess að svala þessum ástríð-
um sínum, hafi verið nokkuð þung-
bærir fyrir þá góðu þegna, sem hann
stjórnaði. En þetta voru ekki illir
lestir, enda hafði þessi ástríða hans
komið litla þýzka héraðinu, sem
þegnarnir kölluðu konungsríki,
mjög svo til góða á ýmsan hátt.
Hann hafði umbreytt götum Munch-
enborgar. Þær höfðu áður verið eins
konar kúagötur, en voru nú orðnar
að breiðgötum, sem teygðu sig borg-
arendanna á milli. Hann hafði látið
endurreisa Hirðleikhúsið, hafði reist
margar fagrar kirkjur og nýtt Rík-
isbókasafn. Einnig hafði hann látið
gera hina miklu St. Bonifacekirkju.
Hinn frægi arkitekt Klenze hafði
látið reisa fyrir hann hið tilkomu-
mikla safn, Pinakothek, fyrir dýr-
legt safn málverka frá ýmsum öld-
um, en það safn hafði hann gefið
þjóðinni. Klenze hafði einnig reist
,,Valhöll“ eða Frægðarhöllina fyrir
hann. Úr þeirri byggingu mátti sjá
yfir Dóná við Regensburg, en í
byggingu þeirri standa nú brjóst-
myndir af látnum mikilmennum
Bæjaralands. Hann hafði gert Bæj-
araland frægt fyrir hinar fjölmörgu,
sígildu grísku og rómversku högg-
myndir, sem hann hafði flutt þang-
að úr rústum hinna fornu menn-
ingarríkja. Og hann hafði dreift