Úrval - 01.01.1970, Blaðsíða 74

Þú getur leitazt við að líkjast börnum þínum, en reyndu ekki
að fá þau til að líkjast þér.
Kröfur framtíðarirmar
til kennarans
röfur framtíðarinnar til
kennarans hljóta að
miðast við hugmyndir
vorar um framtíðina,
en þar með skal það
viðurkennt, að mjög erfitt er að átta
sig á þeirri spurningu, hvaða kröf-
ur við eigum að gera til kennara
framtíðarinnar. En ef við hugsum
til hinna litlu nemenda okkar sem
koma í 1. bekk í ágústmánuði, og
kennarar nútímans eiga að með-
höndla, þá rennur kalt vatn niður
bakið á okkur við að hugsa um, hve
litla hugmynd við getum gert okk-
ur um þann heim, sem við komum
til með að lifa í, kringum árið 2000.
Öryggisleysið setur mót sitt á allt
og alla —• hinar miklu breytingar á
öllum sviðum. Það eina örugga, að
því okkur virðist, eru breytingarnar
sjálfar.
Krafan til kennaranna er í raun
og veru krafan til okkar allra. Við
verðum að horfast í augu við, að
það, sem við 2—3 síðustu kynslóðir
höfum talið sjálfsagða kröfu til
kennarans, uppalandans, hins full-
tíða manns, hefur ekki hrokkið til.
Þar hefur í alltof ríkum mæli ver-
ið hugsað, og í mörgum tilvikum
aðeins hugsað um tölur, hagnað,
stöðu, afkomu o. s. frv., en hinum
mannlega árangri. hinum hamingju-
sama, samstillta manni stöndum við
ekki feti nær. Þekkingin eykst og
efnisleg velmegun einnig, en talið
við lækna, geðlækna og sálfræðinga
og hlustið á skoðanir þeirra og
framtíðarsýnir. Neyðin er mikil í
mannlegu geði, álagið er mikið á
mannlegum heila. Það væri þó
freistandi að gera hér samanburð.
Við höfum ekki trúað á hið nothæfa
í hinu ónothæfa Við höfum ekki
trúað á það, sem ekki er hægt að
mæla og setja á prent.
Hér verðum við að dvelja enn
við kröfuna um, að kennarar fram-
tiðarinnar eigi fyrst og fremst að
vera kennarar, sem í öllu sínu starfi
miði að hinum mannlega þroska og
samfélagshæfni. Þekking hjálpar
okkur ekki, ef við getum ekki kom-
ið okkur saman við aðra menn og
umberum ekki hvor annan, þrátt
73
r- Heimili og skóli —