Úrval - 01.01.1970, Qupperneq 127

FLORENCE NIGHTINGALE
125
ástæðan til þess, aS hin raunveru-
lega ungfrú Nightingale var tölu-
vert merkilegri en helgisagan herm-
ir; aftur á móti var hún ekki eins
mikill dýrlingur.
Fjölskylda hennar var mjög vel
efnum búin og tengd stórum hópi
annarra efnaðra fjölskyldna hjú-
skaparböndum. Hún átti stóra jörð í
Derbyshire, aðra í New Forest; hún
hafði íbúð í Mayíair til afnota um
samkvæmistímann í Lundúnum með
öllum hans ríkmannlegu veizluhöld-
um; hún fór skemmtiferðir til meg-
inlandsins, sótti jafnvel fleiri ítalska
söngleiki en almennt gerðist og
kynntist lauslega frægum Parísar-
búum. Þar sem Florence var alin
upp við öll þessi gæði, hefði ekki
verið nema eðlilegt að vænta þess,
að hún hefði metið þau að verðleik-
um með því að gera skyldu sína á
því starfsviði lífsins, sem guði hafði
þóknazt að ákvarða henni — það er
að segja með því að sækja fyrst
hæfilega marga dansleiki og síðdeg-
isveizlur og giftast síðan virðingar-
verðum herramanni og lifa með
honum í farsælu hjónabandi til ævi-
loka. Systir hennar, frænkur henn-
ar, allar ungar kunningjastúlkur
hennar voru annaðhvort að búa sig
undir þetta eða höfðu þegar gert
það. Það var óhugsandi, að Florence
dreymdi um nokkra aðra lífsstöðu,
og samt dreymdi hana. Ó, að geta
gert skyldu sína á því starfssviði
lífsins, sem guði hefði þóknazt að
úthluta henni! Hún skyldi sannar-
lega ekki láta sitt eftir liggja við að
gera skyldu sína; en hvaða starfs-
svið hafði guði þóknazt að velja
henni? Það var ráðgátan. Vegir
drottins eru margir, og þeir eru
órannsakanlegir. Hvaða starfssvið
myndi guði hafa þóknazt að ákvarða
Charlottu Corday eða Elísabetu
keisarafrú? Hvað gat hún verið,
dularfulla röddin, sem lét í eyrum
hennar, annað en köllun? Hvers
vegna hafði hún frá fyrstu bernsku
fundið þessa óskiljanlegu hvöt til
þess að .... hún vissi varla til hvers,
en vissulega til einhvers, sem var
gersamlega framandi umhverfi
hennar. Til dæmis þegar systir
hennar naut þeirrar ánægju heil-
brigðs barns, að rífa og tæta brúður
í sundur í barnaherberginu, hvers
vegna hafði hún þá fundið næstum
sjúklega svölun í því að sauma þær
saman aftur? Hvers vegna fannst
henni hún vera knúin til þess að
hjálpa fátæklingum í hreysum
þeirra, vaka yfir sjúkum, leggja
spelkur við særðu löppina á hund-
inum sínum með eins mikilli ná-
kvæmni og hann hefði verið mann-
leg vera? Hvers vegna var hún með
höfuðið fullt af hinum kynlegustu
hugarórum um það, að sveitasetrið
Embley væri í einu vetfangi orðið
að sjúkrahúsi, þar sem hún sjálf
væri á ferðinni milli rúmanna sem
yfirhjúkrunarkona? Hvernig stóð á
því, að hún hugsaði sér jafnvel
himnaríki fullt af þjáðum sjúkling-
um, sem hún var að stunda? Þannig
voru draumar hennar og heilabrot,
þegar hún tók fram dagbók sína til
þess að trúa henni fyrir sorgum og
áhyggjum sálar sinnar. En svo
hringdi bjallan, og það var kominn
tími til að búa sig til miðdegisverð-
ar.
Eftir því, sem árin liðu, varð hún