Úrval - 01.01.1970, Blaðsíða 28

26
URVAL
minntumst nefnilega þess dags, eins
og hann hefði gerzt í gær, þegar
Kenny var 7 mánaða gamall og
barnalæknarnir felldu um hann
eftirfarandi dóm: „Það er engin
trygging fyrir því, að þetta barn
muni nokkurn ‘tíma geta staðið,
gengið eða talað. Satt að segja
verður hann kannski aðeins eins og
jurt. Ef til vill væri bezt að setja
hann þegar á hæli.“
„En getum við ekkert gert fyrir
hann?“ spurðum við.
„Það eina, sem þið getið gert, er
að fara heim og gleðjast yfir heil-
brigðu börnunum ykkar tveimur.
Ef þið viljið, getum við komið ykk-
ur í samband við félagsráðgjafa
sjúkrahússins, sem sýnir ykkur,
hvernig þið eigið að meðhöndla
barnið og aðhæfa aðstæður ykkar
því.“
Að sjálfsögðu leituðum við einnig
ráða annars staðar. En barnalækn-
irinn við Park Avenue, sem okkur
hafði verið ráðlagt að hitta, felldi
næstum því sama úrskurð og hinir
læknarnir, þegar við fórum með
Kenny til hans mánuði seinna.
Kenny þjáðist af vissri heilalömun
og hann myndi aldrei þroskast eins
og eðlilegt barn.
í þau þrettán ár, sem Kenny hafði
nú lifað, voru fyrstu fjórir mánuðir
æfi hans þeir erfiðustu. Þá vorum
við, foreldrar hans, fullir örvænt-
ingar og ótta. Kenny reyndi hvorki
að skríða, sitja uppi né standa. Og
iafnvel þegar hann var skorðaður
í háum stól, féll hann fram fyrir
sis án þess að sýna nokkur svip-
brigði, líkt og hann væri sér alls
ekki meðvitandi um, að hann væri
að detta. Hann gaf sjaldan frá sér
nokkurt ánægjuhljóð og lék sér lít-
ið við leikföngin sín. Hann gerði
því næst ekkert nema gráta og gat
grátið margar klukkustundir í senn
hvernig sem reynt var að leika við
hann og sefa.
En skyndilega, þegar hann var
næstum því árs gamall, kviknaði
hjá okkur veik von.
Við höfðum tekið á leigu lítið
sumarhús í Stroudsburg. Kvöld eitt
báðum við konuna í næsta húsi að
hafa auga með börnunum, sem öll
voru gengin til hvílu, meðan við
brygðum okkur frá í verzlunarer-
indum. Þegar við komum aftuir,
sagði nágrannakonan okkur, að allt
væri núna í bezta lagi. En skömmu
eftir að við héldum af stað, hafði
barnið staðið upp í rúminu og org-
að. Hún gat ekki sefað það, en að
lokum hafði það þreytzt og stein-
sofnað.
Við þökkuðum nú konunni fyrir
aðstoðina og kvöddum hana. En þó
að við hefðum gefið drengnum
strangar gætur, höfðum við samt
aldrei séð hann standa eða reyna að
standa upp. Allan næsta dag hug-
leiddum við þetta atvik og um
kvöldið, þegar við settum Kenny í
rúmið, biðum við spennt eftir því,
hvað nú mundi gerast. Og ekki
þurftum við að bíða lengi. Á ör-
skammri stundu skreið hann upp að
rimlunum á rúminu, greip í þá og
stóð upp. Og þarna stóð hann og
rumdi af ánægju.
Mjög mikilvægur atburður hafði
nú gerzt. Þótt það gæti vel verið,
að Kenny væri ekki fullkomlega
heilbrigt barn, var hann alls ekki