Úrval - 01.07.1972, Qupperneq 30

28
ÚRVAL
gistihúsi,” sagöi Henri.
Viö áttum fagra kvöldstund, og viö
uröum báöar glaðar, þegar Henri
sagöi, aö viö skyldum ljúka þvi meö
raunverulegri Austurlandamáltiö.
Hann ýtti til min fati meö tartalettum.
Mér fannst þær eitthvaö skrýtnar á
bragðiö, og skömmu seinna sá ég, aö
Helga var eitthvaö skrýtin. Ég man,
aö ég spuröi Henri, hvers vegna hann
fengi sér ekki eina, og þá man ég ekki
meira.
BUNDINN FANGI.
Þegar ég kom aftur til meðvitundar,
lá ég á bakinu. Handleggir minir og
fætur voru bundnir, gólfið undir mér
vaggaði, og I munninum var stór
klútur. Mér tókst aö snúa höföinu með
erfiöismunum, og i hálfrökkrinu gat ég
séö, að dóttir mln lá viö hliö mér.
Þegar ég sneri mér meira, sá ég út um
litla glufu. Landslagiö var ekkert
annaö en sandur. Stundum sást
pálmatré. Reipin skárust djúpt I
hörund mitt, og mér var illt i höföinu.
Þaö hlutu að vera áhrif deyfilyfs.
Bjart var oröið, þegar bifreiöin
stöövaöist loksins. Maður nokkur ýtti
tveimur kössum aftast I bilnum til
hliðar og skreiö inn. Ég var þakklát,
er hann tók keflið úr munni minum.
„Þið getiö hér öskraö eins og ykkur
lystir,” sagöi hann. „Hérna I þessari
yndislegu höfn eru menn sliku vanir.”
Hann dró okkur út. Enginn vegur
var, aðeins hjólför I sandinum. Hann
dró okkur af þeim og lagði okkur þar
hjá stórum kössum. „Hvað ætla þeir
aö gera við okkur? ” spuröi Helga mig.
HVáð átti ég að segja. Ég átti ekki
betra svar en aöra spurningu:
„Geturöu ekki séð þaö?” Helga fór aö
gráta.
Maðurinn kom til okkar aftur með
litlar skálar meö vatni, sem hann lét
viö hlið okkar. Við snertum ekki við
matnum, en fengum okkur af vatninu.
Það var yndislegt aö finna vatnið
renna niður hálsinn, sem mér fannst
jafn þurr og sandurinn. Ég svipaðist
um og sá tvær aðrar konur, einnig frá
Evrópu, bundnar eins og við vorum.
Allt I einu birtist stór Bengali fram
undan einum kassanum. Hann beygði
sig yfir Helgu og káfaði á henni. Hún
æpti og velti sér um. Hann var eins og
stórt villidýr að sjá. Hann gat
greinilega ekki haldið aftur af sér, en
þá birtist hermaður, ég veit ekki
hvaðan. Hann hneigði sig og sagöi á
góöri ensku: „Þér verðiö að fyrirgefa
þetta atvik, frú, en hásetinn hefur ekki
séð kvenmann I tvo mánuöi. Þess
vegna fékk hann æði. Maðurinn var
snyrtilegur. „Hvaö veröur um
okkur,” spuröi ég hann eftir stundar-
þögn. „Þiö eruð ætlaðar þjóð-
höfðingja,” sagði hann. „Hann einn
má snerta við ykkur.”
KVENNASALINN.
Næsta morgun kom bilstjórinn aftur
meö vatn. Hann leysti hnútana. Það
var mikill léttir, en ég haföi enga von
lengur. Við yrðum seldar eins og búfé.
Hvít glæsileg lystisnekkja var komin
til(hafnarinnar. Litill bátur var settur
út, og hópur manna frá lysti-
snekkjunni kom I átt til okkar. Einn
var með vef jahött, og hann steig á land
eins og konungur. Fjórir menn með
hnifa og skammbyssur gengu meö
honum og mynduðu hring um hann.
„Ahmed Hilall og llfveröir hans”
sagði bilstjórinn.
„Fer hann með okkur?”
„Vonandi,” sagði bilstjórinn.
„í kvennabúr?”
„Hann hefur ekkert kvennabúr.
Konur eru verzlunarvara I hans
augum”.