Úrval - 01.07.1972, Síða 52

Úrval - 01.07.1972, Síða 52
50 ÚRVAL fjarlægöust hvort annaö, þótt hvorugt þeirra kysi slikt. Aö.nokkrum vikum liönum byrjuöu þau þó aö nálgast hvort annaö aö nýju, aö tala saman, aö snertast, aö sýna hvort ööru ástarhót. Og smám saman fékk Tom skilning á ákvöröun konu sinnar. „Lyn þroskaöist nú mjög hratt. Þaö er annaöhvort allt eöa ekkert, þegar Lyn er annars vegar. Hún sætti sig ekki viö oröinn hlut, en hún blekkti ekki heldur sjálfa sig. Hún viöurkenndi þann möguleika, aö hún mundideyja. Og hún ákvað aö nota lif sitt vel, aö lifa lifi sfnu aö fullu.” Mér finnst þetta, sem viö eigum saman, vera svo indælt. Sainband okkar Toras hefur veriö dálftið stirt undanfarið vegna sjúkdóms mfns, en nú er þaö aö veröa innilegra aö nýju. Hann segir viö mig: „Lyn, ég elska þig,” og ég veit, aö hugur fylgir máli. Ég elska hann. Ég vil ekki þurfa aö hverfa héöan . . .aldrei . . .aldrei. Nú er ég aö hugsa um þaö, hvaö þetta er ósanngjarnt. Tár kemur fram I auga mér og rennur niöur kinn mina. Astin er ekki eitthvaö, sem þú getur lifaö án eöa dáiö án. Eftir aö hætt var viö læknismeð- höndlunina, tók Lyn að liða betur, og lffsorka hennar jókst. Hún tók nú að njóta samvistanna viö Jenny aö fullu á nýjan leik, „litla sólskiniö mitt”, eins og hún kallaöi hana. Og nú naut hún komu haustsins meö fallandi laufi og sólargeislum, sem streymdu á milli naktra trjágreina. t janúar 1971 fór Lyn til sjúkra- hússins til rannsóknar þar, en þaö gerþi hún annan hvern mánuð. Aö rannsókninni lokinni sagöi dr. Holton viö hana: „Ég er hræddur um, aö krabbameiniö hafi breiðzt út. Þú ert búin að fá sár I annað Iungaö. „Hve lengi mun ég lifa?” „Þaö gæti oröið langur tlmi.” Kannske dey ég ekki. „Kannske” er samt mjög stórt orð. Nú hugsa ég eins og krakki. Ég býst viö, aö ég sé krakki. Og ég er einuiana, af þvi aö ég sakna hlýju inöm'mu. Mamma, vaggaöu méri Mamma, mig kennir til. Kysstu mig, svo aö mér batni. Ó, ég vildi! Hver mun vagga Jenny minni? Litli engillinn minn, hvaö á aö veröa um þig? Ég er svo áhyggjufull! Tom varö sem lamaöur, þegar hann frétti af sárinu. Siðar sagði hann Sheilu Lodise frá þessu, en það var ung kennslukona, sem bjó á næstu hæö fyrir ofan þau. „Þaö viröist sem ég hafi aðeins þekkt Lyn I raun og veru á tveim örlagarlkum timabilum I llfi hennar, meðan hún var þunguö og meöan hún var aö deyja,” sagði hann við Sheilu. Nokkrum dögum síðar sagöi Lyn: „Sheila, þú veizt, aö ég mun deyja.” „Jæja þá, mér þykir vænt um, aö þú minntist á þaö viö mig. Ég veit um þaö. En viö skulum samt ekki vera niðurdregnar vegna þess. Mig langar til þess aö reyna að hjálpa þér að lifa af öllum lífs og sálar kröftum, á meöan þú mögulega getur. Ég mun ekki veita þér neina vorkunnsemi né verða döpur I bragði.” „Gott. Það er það bezta.” Og Lyn baö Sheilu um aö laga á sér háriö og greiöa þaö fallega, þvl aö nú heföi þaö vaxiö nokkra þumlunga, eftir að hafa dottið af henni, meðan á læknis- meöhöndluninni stóð sumarið á undan. Þetta var góöur vetur og gott vor. Tom fékk starf viö aö leika á kontra- bassa I hljómsveit, sem lér einkum kúrekatónlist. Hann haföi lengi langaö til þess að gerast atvinnuhljóöfæra- leikari. Og það „yljaði Lyn innvortis”, aö sjá hann ánægðan.
Síða 1
Síða 2
Síða 3
Síða 4
Síða 5
Síða 6
Síða 7
Síða 8
Síða 9
Síða 10
Síða 11
Síða 12
Síða 13
Síða 14
Síða 15
Síða 16
Síða 17
Síða 18
Síða 19
Síða 20
Síða 21
Síða 22
Síða 23
Síða 24
Síða 25
Síða 26
Síða 27
Síða 28
Síða 29
Síða 30
Síða 31
Síða 32
Síða 33
Síða 34
Síða 35
Síða 36
Síða 37
Síða 38
Síða 39
Síða 40
Síða 41
Síða 42
Síða 43
Síða 44
Síða 45
Síða 46
Síða 47
Síða 48
Síða 49
Síða 50
Síða 51
Síða 52
Síða 53
Síða 54
Síða 55
Síða 56
Síða 57
Síða 58
Síða 59
Síða 60
Síða 61
Síða 62
Síða 63
Síða 64
Síða 65
Síða 66
Síða 67
Síða 68
Síða 69
Síða 70
Síða 71
Síða 72
Síða 73
Síða 74
Síða 75
Síða 76
Síða 77
Síða 78
Síða 79
Síða 80
Síða 81
Síða 82
Síða 83
Síða 84
Síða 85
Síða 86
Síða 87
Síða 88
Síða 89
Síða 90
Síða 91
Síða 92
Síða 93
Síða 94
Síða 95
Síða 96
Síða 97
Síða 98
Síða 99
Síða 100
Síða 101
Síða 102
Síða 103
Síða 104
Síða 105
Síða 106
Síða 107
Síða 108
Síða 109
Síða 110
Síða 111
Síða 112
Síða 113
Síða 114
Síða 115
Síða 116
Síða 117
Síða 118
Síða 119
Síða 120
Síða 121
Síða 122
Síða 123
Síða 124
Síða 125
Síða 126
Síða 127
Síða 128
Síða 129
Síða 130
Síða 131
Síða 132
Síða 133
Síða 134
Síða 135
Síða 136
Síða 137
Síða 138
Síða 139
Síða 140
Síða 141
Síða 142
Síða 143
Síða 144
Síða 145
Síða 146
Síða 147
Síða 148
Síða 149
Síða 150
Síða 151
Síða 152
Síða 153
Síða 154
Síða 155
Síða 156
Síða 157
Síða 158
Síða 159
Síða 160
Síða 161
Síða 162
Síða 163
Síða 164

x

Úrval

Beinleiðis leinki

Hvis du vil linke til denne avis/magasin, skal du bruge disse links:

Link til denne avis/magasin: Úrval
https://timarit.is/publication/1841

Link til dette eksemplar:

Link til denne side:

Link til denne artikel:

Venligst ikke link direkte til billeder eller PDfs på Timarit.is, da sådanne webadresser kan ændres uden advarsel. Brug venligst de angivne webadresser for at linke til sitet.