Úrval - 01.07.1972, Qupperneq 53

ÞEGAR LYNDÓ
51
Jenny var nú byrjuö aö ganga og
tala, og þær mæBgurnar voru nú
næstum stööugt saman. Þær fóru I
stuttar gönguferöir, þegar veöriö var
gott. Lyn þótti gaman aö sjá snjóinn
falla til jaröar. Þegar rok var, sátu
þær viö gluggann og horföu á snjó-
flygsurnar feykjast til jaröar. Fyrstu
vorciagana sátu þær á úti-
dyraþrepunum og fylgdust meö þvi,
sem var aö gerast utan dyra. Þegar
rigndi dálftiö, sátu þær á þrepunum
undir stórri regnhlif, og stundum
teygöu þær fram hendurnar til þess aö
láta regndropana skoppa i lófa sér.
Þær hlustuöu á grammófónplötur, og
ööru hverju skrifaöi Lyn i dagbókina
sina. A kvöldin lék Tom á gitar fyrir
þær.
Hún gætti þess aö hafa alltaf nóg aö
gera. Hún bakaöi „lasagna” og brauö.
Hún málaöi eldhúsiö I grænum og
gulum lit, bjó til temunnþurrkur,
gluggatjöld og rúmteppi I svefn-
herbergiö, saumaöi I og saumaöi föt
handa Jenny. Hún vann heimilis-
störfin hoppandi um á öörum fæti. Og
Jenny elti hana og hoppaöi lika, meö
afþurrkunarklút I litlu hendinni.
Þegar Lyn leiö vel, eyddi hún
nokkrum kvöldum á veitingahúsinu,
þar sem Tom spilaöi. Henni þótti
gaman aö sjá Tom i essinu sinu. Henni
þótti óskaplega gaman aö dansa, en
hún gat aöeins setiö og horft á.
Fótæxliö var hryllilega viökvæmt
viökomu og eins húöin umhverfis þaö,
og þetta kom i veg fyrir, aö hún gæti
gengiö i siöbuxum. Þegar nokkrir
drukknir menn spuröu á heldur
kuldalegan og ósmekklegan hátt,
hvernig á þvi stæöi, aö annar fóturinn
væri visinn, svaraöi hún stutt i spuna:
„Þaö rakst á mig járnbrautarlest.
Eruö þið ánægöir með þaö?”
Þaö var ekki fyrr en hún lá ein and-
vaka á næturnar og Jenny var
steinsofnuö, aö óttinn og alls konar
Imyndanir sóttu aö henni. Um
miðnættiö hringdi hún stundum I
Sheilu. Hún kom til hennar, og þær
settust þá aö saumum og mösuöu
saman I um klukkustund.
Ég hugsaöi mikiö uir dauöann I
gærkvöldi. Þetta er svo fjandi
ósanngjarnt. Hvers vegna hefur þetta
allt saman a.m.k. ekki einhvern
tilgang? Þetta hefur aöeins fært mér
þjáningar og einnig fjölskyidu minni.
Hvers vegna?
Timi minn styttist nú óöum. Þaö er
svo margt, sem mig langar til þess aö
gera! Mig langar til þess aö skrifa bók
fyrir Jenny. Mig langar til þess aö
skilja hluta af mér eftir hjá henni
. . . segja henni frá þvi, hvernig ég
skynja hlutina og finn til . . .hvernig
ég hef gert ýmislegt. Mig langar til
þess að segja henni frá þvi, hve mikla
þýöingu hún hefur fyrir mig.
Mig langar til þess aö ljúka viö
st'ungna teppiö, sem ég byrjaöi
á . . .og setja þaö I sedrusviöarkistu
handa Jenny . . .og mig langar lika til
þess aö láta fleira I kistuna. Ég veit
ekki beinlinis, hvaö það ætti aö
vera . . .bara ýmislegt smávegis, sem
hún mun þarfnast einhvern
tima . . .fyrst og fremst . . .mikla ást.
Mig langar i pianó. Mig langar til
þess aö læra, hvernig á aö leika falleg
lög. Þaö fór nú einhvern veginn
þannig, aö ég læröi þaö aldrei. Ég
mundi spila allan daginn og langt fram
á nótt, ef ég heföi pianó. Þaö væri
dásamlegt. Ég gæti samiö min eigin
ástaljóð og leikiö þau viö dvinandi
birtu kvöldsólarinnar. Ég gæti leikiö
*„blues” fyrir Tom og vögguvlsur fyrir
hana Jenny litlu.
Þvi var eins fariö meö Lyn og marga
aöra, sem veröa aö horfast i augu viö