Úrval - 01.07.1972, Qupperneq 74

72
ÚRVAL
óttans, fann ég ekki lengur þörf á þvi
aö ræöa þessi mál viö aöra, þvi aö þau
voru mér ekki nein byröi lengur.
Hvaö sástu einkum?
Framliöiö fólk, sumt löngu fariö en
annaö nýlega dáiö, og svo eitt og annaö
fleira.
En hvenær fórstu aö stunda
lækningar?
Ariö 1955 komst ég að þvl hvað mér
væri ætlaö að starfa og árið eftir
byrjaöi ég aö starfa á þann hátt, sem
ég geri enn.
Viltu segja frá tildrögum?
Hingað kom Guðrún Waage, skyggn
kona meö dásamlega hæfileika, sem
margir þekkja, en ég kannaðist ekkert
viö þá. Hún sagðist eiga aö flytja mér
þau skilaboð, aö ég ætti aö koma á
miðilsfund hjá frú Láru Agústsdóttur á
Akureyri, eins fljótt og ég gæti þvi viö
komið. Ég vildi vita erindið, haföi
aldrei á miðilsfund komið. En hún
sagöi aðeins, að það væru menn, sem
vildu hafa tal af mér og þaö gætu þeir
ekki nema i gegnum sofandi miðil.
Meira sagðist hún ekki mega segja.
Og þú hefur svo farið á miðilsfund-
inn?
Haraldur bróðir minn pantaði
miöilsfund fyrir mig hjá Láru og það
dróst nokkuð að þetta kæmist á. A
endanum fórum viö svo fjórir héðan á
fundinn til frú Láru, sem hélt hann
fyrir okkur og 5 eða 6 aðra menn, sem
ég þekkti ekki. Þetta var á miðju
sumri 1956. Mér var ekki rótt i skapi
og kveið mjög fyrir þessum fundi. En
það er skemmst af honum að segja, að
frú Lára féll i trans eða dásvefn og
stjórnandinn, litla stúlkan, Lúlla,
talaði i gegnum hana. Hún átti erindi
við alla, sem á þessum fundi voru og
slðast var ég einn eftir. Þá sneri hún
máli sinu til min og spurði mig meðal
annars, hvort ég sæi „fólkið”, sem
væri þarna inni. Ég játaði þvi, en það
voru svipir framliðinna. Svo spurði
hún mig, hvort ég sæi manninn, sem
stæði á bak við mig. Ég neitaði þvi.
Þá sagði telpan, að það væri
maðurinn, sem vildi tala við mig, og
hefði gert mér boö um að koma
hingað. Hann héti Þórður Pálsson,
Sigurðssonarfrá Gaulverjarbæ. En ég
hafði ekki heyrt hans getið. Hann
hafði verið læknir á meðan hann
starfaði hér á jörð og verið mikið
gefinn fyrir söng.
Og erindið?
Lúlla sagði ennfremur, að Þórður
bæði mig að starfa með sér við
lækningar og nokkrum öðrum
læknum, sem vildu fá að starfa hér á
jörðunni áfram, i krafti frá guði. Þótti
mér nú vandast málið, og var þvi
mótfallinn aðblanda mér i það mál, og
ekki megnugur þess, að verða þar aö
gagni, og þetta sagöi ég. En þá sagði
litla stúlkan eftir Þórði, að þettá væri
þegar ákveðið, og að ég ætti að starfa
þannig, og það væri vegna þess, að ég
hefði hlotið þá sérstöku guðsgjöf,
einskonar leiðslu, sem þeir þyrftu ein-
mitt á að halda til að geta læknað
sjúka. Þeir gætu leitt kraftinn til
fólksins i gegn um þessar leiðslur, þótt
við hér á jörðunni, þekktum þær ekki
og vissum ekki af þeim.
Hvermg varð þér víft?
Ég var alveg i vandræðum og fann,
að ég stóð frammi fyrir einhverju
stóru og óþekktu, sem var mér
framandi og óskiljanlegt. Og ég
sagðist ekki vera fær um þetta starf.
En þá var mér sagt að um það væri ég
ekki fær að dæma. Ég þyrfti sjálfur
ekkert að gera nema að leyfa not af
þessum hæfileika minum. Mitt
hlutverk yrði það eitt, að fara i einu og
öllu að fyrirmælum Þórðar og
læknanna, sem með honum störfuðu..