Úrval - 01.07.1972, Qupperneq 147

KVENNABÚRIÐ MITT
145
kjallarastiganum til þess aö ganga úr
skugga um, aö enginn fylgdist meö
mér. Og siöan bar ég hann upp aö
bringunni og skoöaöi hann aftur af
hrifningu og stolti. Heföi bara eitt af
afkvæmum mlnum veriö strákur,
heföu fleiri slikir bolir liklega veriö til
á heímilinu! Ég andvarpaöi, en svo
datt mér dálitiö I hug og fór þá aö
brosa: „Voru laglegir, æpandi og
hvetjandi stuöningsmenn knatt-
spyrnumanna ekki alveg eins þýö-
ingarmiklir nú á dögum og bakveröir?
Og átti ég ekki nokkra af þeim lagleg-
ustu og fjörlegustu knattspyrnu-
stuöningsmönnum, sem fyrir fundust
nokkurs staöar?”
Ég settist niöur á brúnina á brotnu
barnarúmi meö gamla bolinn minn I
höndunum, sem var nú skyndilega
oröinn sllk dýrmæt eign. Og svo dró ég
heilmargar klunnalegar litblýants-
teikningar upp úr kistunni. Þetta voru
teikningar, sem geröar höföu veriö af
dætrum mlnum fyrir um ári. Þetta
var bara eintómt krass. Hvaöa til-
gangi þjónaöi þaö aö geyma þær? Þær
yröu aldrei innrammaðar. Þær yröu
aldrei dregnar fram til þess aö sýna
vinum eöa viöskiptakunningjum. Þær
þjónuöu I rauninni engum öörum til-
gangi en þeim að auka á draslio I kjall-
aranum. En samt lagöi ég þær meö
hæfilegri lotningu I gagnlegan tóman
kassa og skrifaöi utan á hann stórum
stöfum: GEYMA.
Ég geröi mér skyndilega grein fyrir
þvl, aö kvenleg rökvlsi er ekki svo
mjög ólik karlmannlegri rökvísi,
þegar öllu er á botninn hvolft. Það var
llkt og mér brygöi viö þá uppgötvun.
Kannske var þvl þannig fariö eöa þá,
að kvenleg rökvlsi er mjög smitandi.
Vandamál vinnandi fööur
Þegar Carol var enn tlu ára, voru
hún og Janis ævivinkona hennar eitt
sinn að bryöja kornflögur I eldhúsinu.
Sumarleyfin voru nýbyrjuö I skól-
anum, og ég heyrði Carol spyrja
hinnar eillfu spurningar bárna, sem
eru þrúguö af skyndilegu aðgerðar-
leysi: ,,Æ, mamma, hvað getum við
Janis gert af okkur I allt sumar?”
Ég hætti sem snöggvast við aö
smyrja garðklippurnar og fór að velta
þvl fyrir mér, hversu mikla vinnu bað
mundi spara mér, ef ég ætti son, sem
þyrfti að spyrja sömu spurningar. Ég
yrðibúinn að rétta honum klippurnar,
áður en hann hefði lokiö viö spurn-
inguna. Og svo þegar hann væri búinn
að klippa limgirðinguna, gæti hann
slegiðgarðflötina, stungiö upp garðinn
og hreinsað til I bilskúrnum. Meðan ég
lét mig dreyma þessa bjánalegu dag-
drauma, stakk móöir Carol upp á
starfi, sem var hentugra fyrir ungar
stúlkur. „Þiö hafiö báöar verið I ball-
etttlmum, slöan þið voruö fimm ára,”
sagöi hún viö þær Carol og Janis.
„Hvers vegna byrjiö þiö ekki ballett-
kennslu fyrir krakkana hérna I hverf-
inu?”
Uppástungu hennar var tekið af
mikilli ánægju, og áöur en ég gat sagt
Nijinsky eöa Pavlova, voru þær þegar
byrjabar aö skipuleggja dansskóla
sinn. Þá fannst mér þetta ágæt aöferö
til þefes aö stytta timann svolítiö. Ég
gerði mér ekki grein fyrir því, hversu
geysileg áhrif þessi einfalda ákvörð-
un átti eftir aö hafa á mitt eigið llf.
1 sumarlok gátu þær Carol og Janis
státaö af ballettskóla, sem taldi sex
trúa og trygga nemendur á aldrinum
þriggja til sjö ára. Þessi geysilega
velgengni þeirra varö þeim hvatning
til þess aö halda áfram meö ballett-
kennsluna allt næsta skólaár.
Fyrirtæki þeirra óx nú meö mánuöi
hverjum. Sérhver hækkun kennslu-