Úrval - 01.04.1962, Síða 144

152
hittust fyrst í byrjun nóvexnber
1888, og talið er, að þau hafi
játað hvort öðru ást sína 13.
janúar.
Ef við viljum fá einhverja hug-
mynd um, hvernig stúlka þessi
hefur verið útlits, megum við
ekki einblína um of á ljósmyndir
af henni, en á myndum virðist
hún vera þunglamaleg og hnell-
in. Til hliðsjónar verður að hafa
lýsingar Maríu Lariseh greifa-
frúar. En hún lýsir nöfnu sinni
svo, að hún hafi ekki verið há
vexti, líkaminn fjaðurmagnaður,
brjóstin vel þroskuð og hún af
þeim sökum sýnzt e-ldri en hún
var; hörundsliturinn hafi verið
fagur, varirnar rauðar og nautna-
iegar yfir fallegum, litlum tönn-
um; nefið dálítið uppbrett, aug-
un blá og falleg með hrokknúm
bráhárum undir velaðgreindum
brúnum; dökkjarpt hárið var
mjög sítt; hönd og fótur nett og
göngulagið ómótstæðilega þokka-
fullt.
En við getum ekki sagt um,
hvað þaö var í fari hennar, sem
krónprinsinn féll fyrir. Vera má,
að á öðru timabili í lífi hans hefði
hann sagt skilið við hana eftir
nokkrar vikur og fært henni að
gjöf vindlingaveski til að mýkja
særindin. En um þessar mundir
var sálarástand hans annað en
það hafði áður verið. Hann þjáð-
UR VAL
ist sem sé af hugarangri og þung-
lyndi.
En hvað um það, — eftir hans
eigin skrásetningu eyddi hann
aðfaranótt 27. janúar 1889 með
Mizzi Kaspar. Það var síðasta
nóttin hans i Vinarborg.
Morguninn eftir tjáði hann
Loschek, herbergisþjóninum sín-
um, að hann væri i þann veg-
inn að fara til „kastala“ sins eða
ve-iðiaðseturs í Mayerling, sem
var 25 mílur utan við borgina.
Þennan sama dag fór María Vet-
sera einnig til Mayerling. Var
henni ekið þangað í vagni, og
hét ekillinn Bratfisch, óg valdi
Rúdolf hann venjulega til slikra
snúninga.
Ekki er vitað með vissu, hvort
þeirra kom fyrr til Mayerling.
En það er engum vafa undirorp-
ið, að þau María og Rúdolf eyddu
aðfaranótt hins 28. janúar saman
í einkaíbúðinni hans.
Morguninn eftir komu tveir
vinir prinsins til að fara með
honum í veiðifeTð eins og ráð-
gert hafði verið. Það voru þeir
Filipus prins Coburg, bróðir
Stefaníu prinsessu, og hinn var
Jósep Hoyos greifi. Svo virðist
sem hvorugur þeirra hafi vitað,
að María Vetsera var uppi á lofti
i húsinu.
Rúdolf snæddi með þeim dög-
urð, en þar sem prinsinn var