Skírnir - 01.01.1855, Blaðsíða 84

86
FRJETTIR.
ítaliii.
Ennþá óttalegri var þó kólera í sumiun öfirum bæjum á Ítalíu,
einkum í Messína; þar dóu 6000 manns á 5 dögum.
í Róm setti páfi dóm, sem kallast dómnefndin helga
(sacra consultaj. til aö dæma mál nokkurra manna, er gjört höföu
uppreist 1848. Dómnefndin dæmdi 50 seka: sumir skyldu teknir
af lífi, en aferir settir í dýflissu æfilangt o. s. frv. En þessum dómi
er ekki enn lokifc, því allir nefndarmenn urfcu ekki á eitt sáttir,
hversu dæma skyldi; en þafc eru lög, afc allir skulu gjalda sam-
kvæfci sitt á dómsatkvæfci, þeir er sitja í hinni helgu nefnd, annars
verfcur vefangsdómur. Mál þessara vesalinga verfcur tekifc fyrir eptir
þrjá mánufci, því dómnefndin dæmir einu sinni á hverjum þrem
mánufcum. Páfinn hefur og leitt í lög nýjan lærdóm í katólsku
trúnni. Katólskir menn trúa á Maríu mey, og afc hún sé syndlaus og
heilög; hefur áfcur verifc ágreiningur um þafc, hvenær hún hafí
orfcifc laus vifc erffcasyndina, hvort heldur þá, er henni var bofcafcur
getnafcur Gufcssonar, efcur þá er hún var getin í mófcurlífi. Nú er
lokifc þe8sari deilu, og ályktafci páfi mefc hinu helga ráfci, afc María
mey væri syndlaus getin. þessi lærdómur hefur sumstafcar verifc
birtur í katólskum söfnufcum, en þó ekki nærri alstafcar.
I Napóli bar einna mest á óeirfcum og illum kur hjá öllum þegnum
konungs. I sumar ljet hann setja menn í höpt optar en einu sinni,
fyrir tóma grunsemi. Einhvern dag sáust mifcar á homunum á hús-
unum í borginni; á mifcum þessum stófcu þessi orfc: ltBorgarar!
hefndardagurinn er nálægur”. Ekki vita menn, hver þetta hefur
gjört; en svo varfc Ferdínand konungur hræddur, afc hann ljet setja
vörfc alstafcar á landamæri, og menn til afc rannsaka hvert skip, sem
kemur þar á höfn. þafc er nú reyndar svo sagt, afc þetta sje gjört
til þess afc sjá um, afc ekki komi sóttir inn í landifc; en er reyndar
til hins, afc frelsifc komi ekki þangafc á land.
'25. marzm. varfc sá atburfcur i hertogadæminu Parma einn dag,
er Karl hertogi gekk um borgarstræti, afc mafcur gekk afc honum og
lágfci til hans mefc daggarfci svo hart, afc hertoginn fjell vifc lagifc,
en morfcinginn haffci sig á brott og faldist í mannþrönginni, og spurfc-
ist ekki til hans um sinn. Hertoginn varborinn heim, og dó hann
daginn eptir af sári því, er hann fjekk; haffci hann þá einn um
þrítugt. Nú var farifc í grafgötur eptir morfcingjanum, og faunst