Skírnir - 01.01.1882, Qupperneq 29

ENGLAND.
31
fjelagsins, birti kvennanefndin skorinort ávarp til allrar þjóð-
arinnar, og beiddist tillaga af ungum og gömlum, konum sem
körlum, til að bæta úr vanhögum þeirra manna, sem burtu
hefðu verið reknir af ábýlum sínum, eða hefðu orðið fyrir
öðrum atförum stjórnarinnar. Stjórnin hikaði sjer lengi við
að leggja hömlur á fundi og atgjörðir kvennafjelagsins, en
þegar hún fann, að hjer var eins kappsamlega unnið að æs-
ingum og ófriðarráðum og í hinu fjelaginu, þá sá hún sjer
ekki annað úrkostis enn leggja sama bann fyrir þetta fjelag og
þess fundarhöld. þetta gerðist um árslokin. Anna Parnell
gaf þau andsvör í blöðunum, að kvennanefndin mundi ekki
hirða hið minnsta um forboð stjórnarinnar, og ein konan tal-
aði svo geyst á einum fundinum um atgerðir þeirra Glad-
stones og írska ráðherrans, að löggæzlumennirnír gerðu ekki
að eins enda á fundarmótinu, en færðu ena mælsku konu í
varðhald. Síðan munu þessir fundir hafa verið haldnir leyni-
lega, sem íleiri. þ>ó alltxlandið væri nú í hervörzlur komið, þá
hafði lítið sem ekki færzt til batnaðar við árslokin, að því er
morð og önnur illræði snerti, og það er um blöð Ira sannast
að segja, að þau sungu flest árið út með hermdarorðum og
verstu bölbænum til Englendinga. „Skírnir11 hefir því orðið
langorður um deiluna við Ira, að hún er aðal-frjettasagan frá
Englandi árið sem leið. Hve sárt mönnum má taka til hverrar
þjóðar, sem heimtar af sínum ofureflismönnum sjálfsforræði eða
önnur rjettindi og vill hjer leggja allt í sölurnar, þá verður
hitt þó efunarmál, hvort Irar hafi farið hyggilega að ráði sínu,
eða hvort þeir hafi ekki spillt máli fyrir sjer, er þeir tóku til
slíkra úrræða og gerðu þá menn sjer óvinveitta í yiggaflokki
(Gladstone, Bright, Chamberlain og fl.), sem hafa lengi tekið
málstað Irlands, og haft þær rjettarbætur fram, sem áður er af
sagt. það er bágt að sjá annað enn að þeim hefði fleira
hlotið að fylgja, ef Irar hefðu haft biðlund og kosið heldur að
sæltja mál sitt með skaplegra móti. þó þeir hafi þakkað Glad-
stone ver en skyldi góðvild og rjettsæi, þá er helzt vonandi,
að þeir síðar kannist við hvorttveggja, og eigni eigi síður hans