Skírnir - 01.01.1882, Qupperneq 71

ÞÝZKALAND.
73
verja. Að svo komnu hafa landsbúar daufheyrzt við fortölum
landstjórans, og þó honum sje það mest á móti skapi að beita
nokkrum harðræðum — sem hann opt ítrekar í tölum sínum
— þá hefir hann orðið til sumra að taka árið sem leið, t. a. m.
vísa úr landi erindrekum eða fulltrúum ýmissa ábyrgðarfjelaga
á Frakklandi, og bjóða að allt skuli fram fara á þýzku í um-
ræðunum á landaþinginu. En þetta hefir, sem nærri má geta,
gert að eins landsbúa óánægðari enn þeir voru áður.
Mannalát. Vjer getum fyrst Arnims greifa, sem var
sendiboði ens þýzka keisaradæmis i París á fyrstu árum þjóð-
veldisins, eða þangað til í marzmánuði 1874. Hann dó i
Nizza í vor eð var 19. mai, og hafði þá lifað 6 ár í útlegð.
Bæði keisaranum og Bismarck hafði þótt mikið að manninum
kveða, og fengu honum mörg vandaerindi að reka. Hann var
erindreki í Rómaborg þegar páfinn hjelt kirkjufundinn síðasta,
og sendi þá þau skil heim, að hollast mundi að taka ráð sín
i tíma gegn enum nýju kenningum, og rjeð til að bjóða biskup-
unum þýzku að mótmæla þeim. f>etta fórst fyrir, því Bismarck
þótti eigi málið miklu sæta. Siðar var hann með Bismarck
þegar friðarsáttmálinn var gerður í Frakkafurðu. Liklega hefir
hann snemma þótzt jafningi Bismarcks, eða vel það, því i
París tók hann að fara sínum ráðum fram, og eiga mök við
einvaldsflokkana, í stað hins, sem Bismarck lagði fyrir hann,
að vera Thiers innanhandar í forvigi hans fyrir þjóðveldinu.
þar kom, að Bismarck ljet kveðja hann á burt frá París, en
bauð honum erindarekstur í Miklagarði. það vildi hann ekki
þiggja, en tók að rita blaðagreinir og ritlinga, þar sem hann
veitti kanselleranum harðar átölur fyrir skammsæi hans eða
óforsjálni í ymsum málum. Vita má, að Bismarck hugsaði
honum þegjandi þörfina, en nú bættist það á, að hinn nýi
sendiherra í París (Hohenlohe greifi) saknaði skjala, sem áttu
að vera í skjalasafni sendisveitarinnar. Til þessa vildi Arnim
engum skilum svara, og þvi var hann tekinn fastur og mál
móti honum höfðað fyrir skjálarán. Lyktirnar urðu þær, að
hann var dæmdur til níu mánaða varðhalds. Dómsins beið
greifinn í fullu frelsi, en um það bil er hann var upp kveðinn,