Ný sumargjöf - 01.01.1865, Blaðsíða 25

25
átli í vændum daginn eptir, að menn mundu koma og
lieimta af honum brækur og vesti, sem hann eigi var
búinn að bæta, treyjur, sem hann álti ósnúið, og að Metta
mundi gefa sér ákúrur. Hann saup nú síðasta sopann
úr ölkrúsinni, og sá nú engan veg til þess, að fá nokkurn
dropa framar sér til raunaléltis.
„Eg vildi, — eg segi það satt, — eg hefði fasta aívinnu,
þó það aldrei væri nema hjá kölska sjálfum“, sagði skradd-
arinn í hálfum hljóðum; „þá fengi eg visst kaup á degi
hverjum; þá þjrfli eg ekki að ganga á eptir öðrum til að
fá skildinga, þegar eg er þurbrjósta; þá gæti eg komizl
hjá ónotunum, sem eg verð að heyra á degi hverjum.“
Óðara en skraddarinn hafði þetta mælt, kom ókunnugur
maður inn í stofuna mikill vexti. Hann var svartklæddur
og svarlhærður, og hafði á höfði svartan hatt uppmjóan.
Komumaður var að sjá hniginn á efra aldur, en mesla
prúðmenni í framgöngu og klæðaburði. Hann hafði í
hendi svartan staf úr íbenviði með skrautlegum gullhún.
Hann var nefstór, smáeygur og svarteygur, og leit allt í
kringum sig og hugði vandlega að öltu. Allir, er sátu
við borðið, járusmiðurinn, hringjarinn, rakarinn ogskradd-
arinn viku þegar fyrir komumanni, en hanu settisl einn
sér út í horn, og gat þannig séð, hverju fram fór hjá
þeim kompánum, án þess mikið á bæri. Komumaður
bciddi nú um eina krús af öli, hinu bezta, er til var,
„en þér verðið,“ mælti hann, „að lála í það ögn af sykri,
og yla það við eld, því annars verður mér innankalt.“
„Ekki nema þaðþó,“ tautaði veitingamaðurinn í hálfum
hljóðum; „skárri er það maginn, sem ekki getur vermt
kalt öl.“
*
m