Ný sumargjöf - 01.01.1865, Page 68

68
Englendingurinn. — „Og meira að segja, þér eruð vinur
minn.“ — „0 !“ sagði Jón, „það vissi eg ekki fyr og það
kann eg yður mikla þökk fyrir — — en þér verðið að
hafa mig afsakaðan, því þarna er einn af þeim djöflum
frá Auslurríki og miðar á mig.“ Jón lagði bissuna við
vanga sér og skaut; Austurríkismaðurinn féll. Jón tók þá
kíkirinn og horfði á Austurríkismanninn, kinkaði kollinum
hróðugur og sneri sér að Garíbaldí. „Góðan daginn,
herforingi!“ mælti hann og rétti honura hendina um leið.
„Hvernig líður yður í dag?“
Upp frá þeirri slund var Jón aldrei kallaður annað
en Englendingurinn hans Garíbaldí.
ÁSTAND HEIMSINS NÚ OG FYRRUM.
þeir eru margir, sem halda, að heimurinn fari síversn-
andi. þessi umkvörtun er ekki ný, því vér getum séð
af fornum bókum, sem samdar eru fyrir tveimur eða þremur
þúsundum ára, að gamlir meun í þá daga sögðu, að menn-
nirnir væru hvorki eins sterkir, gáfaðir né siðgóðir, og
þeir hefðu verið í þeirra ungdæmi. — Og þella sjáum vér
að alllaf hefir átt sér stað. Hafl nú heiminum sífeldlega
hrakað aplur, og það svo mjög, að það yrði tilfinnanlegt
á hverjum mannsaldri, þá hlyti að vera fjarskalegur munur
á oss sem nú lifuni og þeim, er lifðu f.yrir þrjálíu árum
eða nokkrum hundruðum ára. — Vér hlytum að vera
sannir vesalingar í samanburði við þá. Væri það satt, þá
væri ekki annað fyrir en að laka því með jafnaðargeði, því