Ný sumargjöf - 01.01.1865, Qupperneq 130

130
afbragðs niaður fj'rir lærdóms sakir, en frægaslur varð
hann fyrir sögusafn sitt „Decamerone," sem er hið fyrsta
snildarverk Itala í óbundnum stíl. Flestar sögur Bocca-
cios eru um ástaræfintýri og kýmilegs efnis, en víða eru
þær saurugar, þó hnittilega sé með farið, og votta þær í
mörgum greinum, að aldarhátturinn var spiltur og þjóðin
á hnignunarvegi.
A Englandi var um sama leyli skáldið Geoffrey
Chaucer (f. 1328, f 1400); hann var handgenginn kon-
ungunum Játvarði þriðja og Ríkarði öðrum, og er hann
kallaður „faðir hinna ensku skálda.“ Á hann það nafn
skilið með réttu, því hann var hið fyrsta skáld, sem Eng-
land eignaðist, og frumsmiður hins enska bókmáls. Hann
er í raun réttri meira skáld en Boccacio, því hann jafnast
við hann að findni og tekur honum fram í andríki og
hugmyndaflugi. Hið bezta rit hans er Kantaraborgarsög-
urnar (Canterbury-Tales); það er sögusafn í Ijóðum og
allsvipað safni Boccacios að efninu til, en ólíkt að með-
ferðinni, því Chaucer lætur jafnan alvöru fylgja gamni, og
hefir hann fiest það til að bera, er síðan hefir verið aðal-
einkunn hinna beztu skálda á Englandi.
Á 15 öld fór skáldskapurinn að dofna, svo lítið var
ritað af skáldmælum, enda hafði hann þá lifað sitt hið
fegursta og var búinn að skýra frá hinu andlega innihaldi
tímans, einsog bezt mátti verða. þegar skáldskapurinn
þverrar bjá þjóðunum og örverpin fara að koma, þá er
það vís votlur þeSs, að fyrri öldin er að deyja lit og ný
öld að skapast, með nýjum ætiunarverkum, nýjum hug-
myndum og nýjum skáldskap. En sá skáldskapur verður
ekki til á svipstundu; mörg minnihátlar skáld eru ávallt