Ný sumargjöf - 01.01.1865, Qupperneq 56

56
kindin vera svo litilfjðrlegt herfang, að óþarfi væri að
hafa slikan forraála um hana. —
Nú með því guð ekki lijálpar Ijóninu til að bera sauð-
kindur, þá verður það að draga þær, og er þetta til sönn-
unar því sem mælt er, að allur máttur sé frá drottni. —
,.þegar eg“, mælti Gérard, „hafði fært lionum sönnur
fyrir þvi, að eg þekkti söguna, þá taldi eg vist, að enda
þótt ljónssporin ekki fvndusl, þá mundu samt kiiular sporin
finnast af því Ijónið hefði hlotið að draga hana.
Óðara en eg var kominn inn í tjald mitt, kom mað-
urinn sem misst hafði kindina, móður og másandi, og
sagði hann mér allt hvernig farið hafði. Hann hafði rakið
Ijónssporin hálfa mílu, en ekki komizt lengra. — Sagði
hann mér ítarlega til vegarins og lét eg það koma mér
að góðu haldi, og sagði eg nú aðstoðarmönnum míuum,
hvernig þeir skyldu haga leitinni. Kom okkur saman um,
að þeir skyldu taka til starfa með iipprennandi sólu næsta
morgun. þeir voru báðir arabiskir menn á þrítugs aldri,
sterkir vel, fimir og ráðagóðir. Annar þeirra hét Bilkas-
sem, en hinn Amar Ben-Sarah. þeir skiptu starfa sínum
þannig, að Bilkassein skyldi bvrja þar er ljónið hafði sézt
í fyrstu, en Amar Ben-Sarah þar sein sporin höfðu horfið
eiganda kindarinnar. þegar Bilkassem hafði gengið kipp-
korn, fann hann gæruna. Ljónið er fjarska matvandt; það
etur ekki skinnið af dýrum þeim, er það drepnr. Eigi
etur það heldur hendur né fælur manna, því af þeim eru
yfirburðir mannsins augsýnilegaslir.
þegar Bilkassem hafði gengið nokkru lengra, sá hann
að Ben-Sarah mundi vera á undan sér; Ben-Sarah hafði
brotið greinar af trjánum til þess að sýna lionum það. Nú