Ný sumargjöf - 01.01.1865, Síða 50
50
standið andspænis konnngi skóganna, búinn til bardaga?
Er það einsog þér gangið til einvígis?“
þá hló Gérard. „Til einvígis?“ sagði liann. „Mér
verður eins í skapi og manni þeim, sem á að berjast
allsnakinn við mann, sem er í panzara, og hvergi getur
orðið særður, nema undir ísamkomumótunum á hjálm-
grímunni og panzaranum. Eg vildi heldur eiga tíu ein-
vígi við menn en einn bardaga við ljón.“
þér vilduð heldur heyja tíu einvígi; en þér veiðið
samt Ijónið að gamni yðar?“
„Hver maður er fæddur með sinni köllun; eg þarf
ekki að segja, hver yðar köllun er; mér llzt sem þér gegnið
henni vel og rækilega. það er min köllun að veiða Ijón.
Guð hefir skapað mig til þess að vera mólslöðumaður
Ijónsins, en ekki óvinur þess; nei, eg elska Ijónið og dáist
að því.“
„Segið heldur að þér séuð kappsbróðir ljónsins.“
Gérard hristi höfuðið. „Nei!“ sagði hann, „Ijónið á sér
engan kappsbróður. það er hinu rétti konungur skapaðra
skepna, en maðurinn er ekki nema falskonungur. Ef þér
sæjuð Ijón, eg tala ekki um þessi sljóu dýr, sem menn hafa
lil sýnis í Norðurálfunni, þvi af þeim gelið þér ekki gjört yður
ncina hugmynd um kynið, en ef þér sæjuð Ijón í fullu
frelsi, sem gjörir boð á undan sér með drynjandi öskri,
er heyra má í þriggja mílna fjarlægð, þó menn haldi að það
sé ekki lengra í burt heldur en svo sem þrjú hundruð fel;
ef þér sæjuð það, þegar það brunar áfram, stillilega og
lignarlega, hjólliðugt einsog köttur, með nettum og þrek-
legum limaburði, því það treystir fimleika sínum ekki síður
en afli, ef þér sæjuð hversu það undrast, þegar það sér