Óðinn - 01.01.1936, Blaðsíða 59

Ó Ð I N N
59
mála, og sunnudaga árið um kring. Las húsfreyja
lesturinn, en allir sungu sem það gátu, og hvíldi lotn-
ingarfull alvara yfir athöfninni. Börnunum fanst eng-
inn húslestur vera, ef út af því brá, að mamma þeirra
læsi sjálf.
Ef Kristrún brá sjer út af heimilinu, sem sjaldan
bar við, var sem heimilið brigði svip og lit; hlökkuðu
börnin, og annað heimafólk, til heimkomu hennar
eins og stórhátíðar.
Kristrún var gæfukona. Vfirleitt naut hún vinsælda
og virðingar þeirra, er hún hafði nokkuð saman við
að sælda, gift ágætum manni, móðir margra mann-
vænlegra og elskulegra barna, sem keptust um að
gera henni lífið sem ljettast. En þrátt fyrir alt þetta
átti hún sí og æ margar óskir og þrár. Hún var kona
ríklunduð, og henni var í raun og veru lagið að krefj-
ast mikils af lífinu. Höfðingslund og stórhugur var
henni í blóð borinn, hafði hún og í æsku þótt afbragð
annara kvenna um marga hluti: fríð og tíguleg ásýnd-
um, lá alt í augum uppi til munns og handa, enda
vel látin og sjálfráð í föðurgarði. Mintist hún jafnan
æskuvina og æskustöðva með aðdáun og söknuði.
Lítið atvik, sem mjer hefur verið sagt frá æsku
hennar, sýnir drætti í lyndiseinkunn hennar, sem vinir
hennar kannast svo vel við. Hún var nýfermd. I ná-
grenninu var drengur, sem átti engin spariföt. Einn
blíðan vordag situr Kristrún í sólskininu undir bæjar-
veggnum og saumar í ákafa drengjaföt úr svörtu
vaðmáli — í höndum sínum auðvitað, um saumavjel
var ekki að ræða í þá tíð. — Móðir hennar gengur
hjá og Iítur eftir, hvað telpan hefur fyrir stafni; sjer
hún þá, að hún er langt komin með að sauma föt
úr sínu eigin nýja vaðmálspilsi.
Sennilega hefur þetta tiltæki ungu stúlkunnar þótt
nokkuð djarft í þá daga, en móðir hennar sagði ekki
annað en þetta: »Þú hefðir átt að láta mig vita um
þetta, telpa mín! Jeg hefði hjálpað þjer um eitthvað
hentugra«. — Drengurinn fjekk fötin og komst til kirkju.
Að bæta úr vöntun, gleðja vini sína og ættmenn,
og greiða veg þeirra á ýmsan hátt, það var Krist-
rúnar líf og yndi. Sást hún lítt fyrir, þó að hún tæki
nærri sjer, enda var undravert, hve oft henni tókst
að íinna ráð til að fullnægja löngun sinni í þessa átt;
það vita þeir, sem þektu hana best.
Síðustu árin tók hún sjaldan á heilli sjer, en samt
var hugur og hönd sístarfandi; tók hún þá oft pennann
sjer til afþreyingar í kyrðinni. Var sem vænta mátti,
að vanmáttar-tilfinningin varð henni á stundum þung,
með hennar viðkvæma og ríka skapi; kemur það fram
í smávísum hennar frá þeim tíma, t. d. þessari:
Það er svo margt í heimi hjer,
sem hugnast ei nje geðjast mjer.
Stöðugt leitar andinn að
yndislegum samastað.
Hún andaðist 30. júní 1935.
Tíminn flýgur áfram. Unga fólkið man nú ekki
Kristrúnu öðruvísi en sem aldurhnigna konu í skjóli
barna sinna. En við, hin eldri, sem áratugum saman
nutum vináttu hennar, finnum til þess, að sætið, sem
hún skipar í endurminningum okkar, verður aldrei
fylt af neinum öðrum. Jafnvel á síðustu árum, þar
sem hún sat við hannyrðir sínar, beygð af langri van-
heilsu, var nálægð hennar sá arineldur, sem skapar
yl og öryggi heimilisins.
Hún er og verður vinum sínum ógleymanleg.
I. E.
®
Horaz á Vúltúr-fjalli.
Eitt sinn Horaz, ungur drengur,
Uppi’ um Vúltúr-fjallsins skóga
Reikar einn að leik í lundum,
— Lundar veita skemtun nóga. —
Fuglar syngja’ í fögru limi
Fagurt kvæði’ um vor og yndi,
Blómin anga alt í kring um,
Ilmur berst með hægum vindi.
Augu sveinsins í sig drekka
Unaðsfegurð náttúrunnar;
Mótast inn í unga hjartað
Unaðsmyndir; trje og runnar
Klæðast mjúkum vafningsviði,
Visin lauf frá haustinu’ áður
Bjóða mjúkan beð til náða,
Ðlómum nýjum er hann stráður.
Vfir höfði hvelfing mynda
Háar krónur myrtus-viðar,
Blandast þar við lárviðslaufið,
Ljúfur blær um fylgsnið niðar,
Svalur skuggi sólarbálið
Sefar í því skógarleyni;
Stöku geisli á stangli bjartur
Strýkur koll á ungum sveini.
Og við samsöng flugna’ og fugla
Færist kyrð um skógarsalinn,