Óðinn - 01.01.1936, Blaðsíða 78

78
Ó Ð I N N
í járnbrautarlestinni borðuðum vjer dýrindis máltíð
og höfðum svefnvagn; hafði jeg aldrei áður verið í
svefnvagni á járnbrautarferð. Svaf jeg því fremur
óvært um nóttina. Um morguninn vorum vjer komnir
til Minneapolis; það er stærsta borgin í Minnesota-
ríkinu. Það er borg með eitthvað um 300,000 íbúum
og stendur á bökkum Missisippi-fljótsins, og er hún
runnin saman við aðra stórborg, St. Paul, sem eigin-
lega er höfuðborg ríkisins, og hafði þá um 200,000
íbúa. — Þar ætluðum vjer að vera um daginn, til
þess að jeg gæti skoðað mig um í bæjunum, aðallega
í Minneapolis. Fyrst tókum vjer oss árbít á einu
stærsta hóteli bæjarins. Mjer leið hálf-illa, því að jeg
varð lasinn, og dvaldi jeg á hótelinu fram eftir deg-
inum. Þeir fjelagar mínir fóru eitthvað út í borgina,
en jeg varð eftir og hafðist við í forsal hótelsins, og
voru þar djúpir stólar og alt mjög fínt; þar voru líka
skrifstofur, sem menn gátu setið í og skrifað, var
nægilegt fyrir hendi af brjefsefnum og umslögum,
sem ekki einasta þeir máttu nota, sem hjeldu til á
hótelinu, heldur og þeir, sem komu inn af götunni.
— ]eg sat mest af tímanum í djúpum hægindastól
og var að lesa. Jeg var hálf-smeykur að gera mig
þarna svona heimakominn í marga klukkutíma, þar sem
jeg ekki keypti neitt. — ]eg vissi þá ekki, að þessir
forsalir voru ætlaðir almenningi til afnota; er það
auglýsing fyrir hótelið, og um leið mjög þægilegt
fyrir ókunna menn í bæjunum.
Þegar þeir Gunnar komu aftur, þá fór hann með
mig upp í V. M. C. A. (K. F. U. M). Það var gríðar-
stórt hús, en nokkuð fornfálegt og gamaldags. Fram-
kvæmdarstjórinn tók mjer tveim höndum, og sýndi
okkur alt húsið. Þótti mjer einkennilegt að sjá þar
stóra sali með mörgum biiljard-borðum, og voru piltar
að leika þar. Framkvæmdastjórinn sagði mjer, að
þetta væri gert til þess, að vinna á móti billjard-knæp-
unum, sem væru hinar verstu spillingarholur fyrir ung-
linga. Hjer gætu þeir í allri siðprýði og sakleysi skemt
sjer stund og stund við þessa fögru íþrótt, undir
ströngu og góðu eftirliti. Þeir höfðu og mjög stóra
og góða sundlaug, og var fjöldi ungra manna að
synda þar. — Þegar jeg hafði skoðað húsið og við
setið þar nokkra stund inni hjá framkvæmdastjóran-
um, bar þar gest að garði; það var aðal-framkvæmda-
stjóri fyrir öll K. F. U. M.-fjelög í Minnesóta ríkinu.
Hann hjet Mr. Peck, roskinn maður, en fullur af fjöri.
Hann var mjer mjög góður og spurði mig um margt
frá fjelaginu í Reykjavík. Hann spurði, hvort mig
langaði ekki til að vera á kristilegum stúdentafundi,
sem halda ætti um nýársleytið í Kansas-city í Missouri,
og gæti jeg þar sjeð blómið af æskulýð Bandaríkj-
anna og Canada. Jeg svaraði, að það mundi mjer
vel iíka, ef þess væri kostur. Hann sagðist ekki vita,
hvort því yrði komið í kring, en hann mundi grensl-
ast eftir því. — Hann skrifaði hjá sjer dvalarstað
minn fyrirhugaðan í Minneota, ásamt nafni mínu. —
Um kvöldið fórum vjer fjelagar með næturlestinni
áleiðis, og komum til Minneota kl. 5 um nóttina.
Bjarni Jones fór með mig heim til sín og tók frú
hans hjartanlega á móti mjer. Þetta var eitthvert
fallegasta húsið í bænum, en ekki var heimilisfólk
þar fleira en þau hjónin. — Svo fór jeg að sofa
og svaf vel til kl. 9. — Jeg fjekk síðar að vita,
að þau hjónin voru barnlaus, og eitthvað um fimtugt.
Voru þau ákaflega vel metin hjón, og mestu safnaðar-
stólpar í íslenzka söfnuðinum þar. Jeg borðaði þar
morgunverð, og fjekk í fyrsta sinn þann morgunrjett,
sem í miklu afhaldi er þar vestra, en það er Corn-
flakes (bakaður og valsaður maís), með rjóma og
niður skornum banönum. — Svo fór jeg út, að litast
um í bænum. Það var nú ekki langrar stundar verk,
því bærinn er lítill; jeg veit ekki, hvort hann hafði
þá yfir 1100 íbúa. Þar af er nálægt þriðjungur Is-
lendingar, annar þriðjungur Norðmenn, og það, sem
þar er fram yfir, fólk af ýmsum þjóðum, flest kaþólskt.
Bærinn stendur á sljettu, nálægt suðvesturhorni ríkis-
ins. Liggja að bænum frjósamar sveitir, og má heita,
að hver blettur sje ræktaður. Islendingar hafa þar
eitt prestakall með þremur sóknum. Minnir mig að í
prestakallinu væru als eitthvað nálægt 1000 Islend-
ingar. — Þrettán mílum enskum fyrir vestan Minne-
ota stendur önnur íslenska kirkjan á þessum slóðum,
og eru þar margir íslenskir bændur á víð og dreif
í nokkuð hólóttri bygð. Sú bygð heyrir til þeirri sveit,
sem heitir Lincoln sýsla, en sú sveit, sem Minneota
heyrir til, heitir Leon-sýsla. Þar austur af bænum er
þriðji söfnuður prestakallsins, og heitir Westerheims-
söfnuður, og er sú kirkja 8 mílur frá bænum.- —
Prestur þessa presfakalls var þá sjera Ðjörn B.
Jónsson, sem varð prestur í Winnipeg að dr. Jóni
Bjarnasyni látnum, eins og seinna verður um getið.
Skömmu fyrir hádegi fór jeg á fund sjera Björns
og fjekk hjá honum ágætar viðtökur. Þar átti jeg að
búa meðan jeg dveldi í Minneota.
Sjera Björn var hinn skemtilegasti maður og einnig
skörulegur og áhugasamur prestur, einn með atkvæða-
mestu prestum Kirkjufjelagsins; fjell ágætlega á með
okkur. Frú hans, Ingiríður, var og mjög skemtileg
kona og stýrði húsinu með mikilli prýði. Þau áttu
tvö börn ung, og var það eldra drengur, Rolf að