Óðinn - 01.01.1936, Blaðsíða 92

92
Ó Ð I N N
og bæta úr mörgu böli,
ef bylting væri gjörð.
Á hátindi Himalaia
jeg hamrinum mikla slæ
og fleygi hnjúkum og hömrum
í hyldjúpan Indlands sæ.
Og Grænlandsjöklum jeg grýti
í Golfstraumsins heita mar
við miðjarðarbaugsins breiddir
og bræði hann allan þar.
Og landið mitt langt í norðri,
sem líður neyð og smán,
jeg dreg burt úr svala sænum
í suður á móts við Spán.
Og er í þeim stórræðum stend jeg,
jeg stíg o’n á Lundúnaborg.
Sem músatíst aðeins met jeg
þar mannanna grát og org.
]eg sinni því ekkert, þótt sökkvi
sveitir og fólk í kaf,
og Alpafjöllunum ýti
jeg ofan í Miðjarðarhaf.
Og Afríku alla jeg kanna
með eigin raun og sjón,
og mer undir mínum hælum
þar menn og fíla’ og ljón.
Og Bretar, sem eiga eignir
um álfurnar til og frá,
þeir fá nú að horfa á það hryggir,
hvað herskipin duga þá.
Og Zarinn í Rússa ríki
jeg rek frá valdastól
með aðli og gæðingum öllum
í útlegð á norðurpól.
Og auðmenn Ameríku,
sem eiga nú heimsins prís,
jeg rek inn í rándýraholur
sem rottur og smáar mýs.
Jeg fyrrum girntist gullið,
sem gat jeg mjer aldrei veitt.
Hvað megnar nú mannanna auður?
Hann má sín ekki neitt.
Það gildir, að drýgja dáðir
með djörfung og ganga’ í stríð.
Nú lifir nafn mitt hjá Iýðum
og lýsir um alla tíð.
Og alt þetta feikna framtak
til framtíðar opnar sjón.
Og þetta alt þurfti’ að gera,
og þetta er revólutión.
Og hún verður þjóðunum þarfleg,
þótt þyki’ hún í svipinn hörð.
Hjer þarf alt úr skorðum að skaka
og skapa nýja jörð.
II.
Jeg veit það, að hnattarins herrar
fá hatur og skömm á mjer,
og dæma mig brátt til dauða
og draga saman her.
Og fallbyssur foldar drynja.
Sem frelsarar þessa heims
úr stríðinu stekk jeg burtu
og stefni til fegra geims.
í himnanna vídd jeg heyri
hnattanna dýrðarsöng,
og langt úti’ í geimnum greini
svo glitrandi fagra spöng.
Jeg gríp í þær geislaslæður
og get þar fengið hald,
og veit, að mín hönd nú heldur
í herrans klæðafald.
Og hnattakerfin hendast
um himingeimsins svið.
En einhver feiknafótur
mjer finst vera’ að spárka’ í mig.
Og þrumurödd gall í geimnum:
Hún gengur ekki rjett
ein blástjarna’ í Orions belti
þá braut, sem fyrir er sett.
Jeg skalf, því mjer skildist óðar,
að skekkjunni ylli jeg.
Ef sólkerfin rækjust saman,
mín synd væri skelfileg.