Óðinn - 01.01.1936, Blaðsíða 37

Ó Ð I N N
37
Sjera Friðrik Friðriksson:
Starfsárin II.
Frh.
Alt gekk vel framan af vetrinum og fjölgaði óðum
í fjelaginu. ]eg hafði engan frið fyrir ungu stúlkun-
um, sem höfðu verið í stúlknafjelagi frú Valgerðar
Briem, og vildu endilega halda fjelagsskapnum áfram.
Svo fór að lokum, að jeg mátti til að láta undan og
lofa þeim að koma annanhvern föstudag og halda
fundi hjá þeim. Þetta varð svo, og brátt tók einnig
að fjölga í fjelagsskap þeirra.
]eg hafði mikla ánægju af þessu nýja starfi, og oft
var skemtilegt að ganga á milli bæjanna, einkum á
heimleiðinni; þá var svo mikið næði til að hugsa, því
að einatt var jeg einn alla leiðina, en stundum varð
það og til ánægju, að piltarnir, vinir mínir úr Reykja-
vík, gengu á móti mjer, stundum tveir eða þrír, og
stundum heill hópur, mættu mjer við Kópavog eða
í Fossvogi, og var þá oft glatt á hjalla á heimleið-
inni. Á afmæli fjelagsins í Hafnarfirði, er það var
ársgamalt, en það var 1. febr., efndi jeg til mikils af-
mælisfagnaðar. ]eg fjekk lánað Góðtemplarahúsið, og
bauð foreldrum drengjanna þangað og ýmsum mæt-
um borgurum bæjarins. Fjelagsmenn sátu allir uppi
á pallinum (scenunni) og sungu kynstur af þrótt-
miklum fjelagssöngvum. En húsið niðri var alveg troð-
fult af fólki. — Þá voru teknir inn allmargir piltar
og þar á meðal ]óel Ingvarsson, og grunaði mig þá
ekki, að jeg væri að fá þar efni í hinn besta fjelags-
mann, sem seinna ætti að verða formaður fjelagsins
um margra ára skeið. — Annan í páskum fóru 54
piltar úr Hafnarfirði skemtiferð til Reykjavíkur. ]eg
gekk suður um morguninn til að sækja þá, og var
lagt af stað kl. 10 og gengið í fylkingu til Reykja-
víkur. í Kópavogi tók yngsta deildin og unglinga-
deildin úr Reykjavík á móti oss; voru það á þriðja
hundrað drengir, og urðu nú allir samferða niður í
bæinn og sungu dátt. Á Öskjuhlíðarhálsi bættist við
drengjaflokkur frá Seltjarnarnesi, því þar hafði jeg
lítið drengjafjelag og var þar besti hjálparmaður minn
Sophonias Sveinsson, ungur trjesmiður. Þegar komið
var niður í bæinn, var haldinn stór fundur í K. F. U. M.
og eftir fundinn tók jeg utanbæjar-piltana niður á
»Hótel Island* og var þar veitt kaffi. KI. 6 um kvöldið
fór jeg svo með flokkinn til Hafnarfjarðar og gekk
síðan heim aftur, þreyttur og sæll. — Um vorið rjeðst
jeg í að kaup3 dálítinn hvamm í Hafnarfjarðar-hrauni.
Hafði Ungmennafjelag Hafnarfjarðar haft þar sína
gróðrarstöð. Fyrir framan hvamminn var sljettur melur;
þar ruddu piltarnir úr Hafnarfirði knattspyrnuvöll lít-
inn og æfðu þar knattspyrnu. — Þannig leið nú tím-
inn, með miklum fögnuði fyrir mig, og blómgun í fje-
laginu á báðum stöðum. Það var mikil upplyfting fyrir
mig að vinna þannig. ]eg eignaðist marga vini í
Hafnarfirði fyrir utan fjelagið. Má jeg þar upp telja
nokkra, sem voru mjer á þeim árum sjerlega góðir.
Sýslumaðurinn, Magnús ]ónsson, var mjer ávalt hinn
besti vinur, og stóð hús hans alt af opið fyrir mjer;
eins var jeg einatt boðinn til Flygenrings kaupmanns.
Þau hjón tóku mjer ætíð opnum örmum og vildu helst
að jeg kæmi þar á hverjum mánudegi og borðaði þar.
Það var yndi að koma í það hús; það var fínt hús,
en alt þó blátt áfram og fildurslaust; börnin svo kurteis
og glaðleg, húsbóndinn svo fróður og skemtilegur
að maður gat alt af eitthvað Iært, og húsmóðirin svo
framúrskarandi til að gera heimilið svo aðlaðandi
eins og það var. Margar mínar bestu minningar frá
þeim árum í Hafnarfirði eru knýttar við það heimiii.
]eg var alt af vanur að ganga heim á kvöldin eftir
fundi, hvernig sem veður var. ]eg hjelt því fram, að
ómögulegt væri að villast frá Hafnarfirði til Reykja-
víkur, hve sótsvört hríð sem væri, aðeins ef maður
hjeldi alt af til vinstri handar, þá hlyti maður að lenda
niður að vogunum og gæti leiðrjett sig þar. ]eg fjekk
líka sönnun fyrir þessu, því að aldrei kom það illviðri,
að jeg þyrfti að vera um nóttina; en einu sinni var
hríðin svo svört og snjórinn svo mikill, að jeg var
sjö tíma á leiðinni, frá kl. 1U/2 til kl. 6V2 að morgni.
Skömmu eftir þá ferð kom annað illviðri þessu líkt.
]eg lagði af stað kl. hálf-ellefu um kvöldið, en jeg
hafði lofað að taka brjef hjá Flygenring og setja í
póstkassa. Hjónin lögðu að mjer að vera um nóttina.
Fagurt er að líta
um Fnjóskadal
skrtfddan á sumri
skógarlundum,
og heim að Hálsi
er horfir sjón,
blasir við brosandi
bær í túni.
Nú er fönn
yfir fögrum dal;
sorg og söknuður
í sveit hennar,
er kvatt hefur
sinn kæra reit,
og fjarri honum
í fold hvílir.
En svo sem vorsól
vetri eyðir,
skal Guðs ljós
úr geði þíða
sorg og trega,
því svo er öllu
mannlegu lífi
mörkuð stund.
Heimilislífið
er hyrningarsteinn
og meginstoð
mannfjelagsins.
Og góðar konur,
er þar gæfu skapa,
eiga fyrir starf sitt
allra þökk.
Og því líka þökk
á þessi kona.