Óðinn - 01.01.1936, Blaðsíða 65

Ó Ð I N N
65
hvern. Hún unni morgunslundinni og notaði hana
kappsamlega, hafði vanalega undirbúið drjúgum dags-
verkið er aðrir risu á fæfur.
Eftir að þau hjónin ljetu af búskap um 1920, stóð
hún enn fyrir búi ]óhannesar og Eiríks sona sinna
til ársins 1922, er maður hennar Ijetst, en úr því fór
heilsa hennar að bila, sjerstaklega eftir lát Eiríks
sonar hennar, er hún tregaði mjög mikið. Arið eftir
lagðist hún í rúmið og fór aldrei á fætur eftir það.
Var hún hjá Jóhannesi syni sínum í Vallholti og naut
framúrskarandi ástúðar og umhyggju þeirra hjóna í
elli sinni; enda sagði hún oft þeim, er þetta ritar, að
þó hún hefði oft átt erfitt á lífsleiðinni og sjer hefði
fundist skaparinn leggja á sig of þungar byrðar, þá
hefði hún þó aldrei getað óskað sjer ánægjulegra og
rólegra æfikvölds. Hún var líka jafnan glöð og skraf-
hreyfin við hvern sem að garði bar og leit inn í her-
bergið til hennar.
Þó Guðrún væri alin upp á þeim árum, er því var
trúað, »að menn ljetu ekki bókvitið í askana«, unni
hún þó mentun og bókvísi, og er hún var unglingur,
lærði hún sjálf að draga til stafs á umslög, er hún
fjekk hjá föður sínum. Þegar t. d. það kom til tals, að
Valdimar, sem var elstur þeirra bræðra, færi á Möðru-
vallaskólann, dró faðir hans heldur úr því, þótlist
tæplega mega missa hann heiman að og ekki geta
kostað hann, sagði hún hið gagnstæða. Hann yrði að
fara, fyrst hann langaði til þess, enda sagði hann, að
hún hefði gert alt til að hjálpa sjer, þó að hún hefði
sjálf af litlu að taka, og alt af var hún að senda hon-
um ýmislegt, er hún hjelt hann vanhagaði um. Hann
segir svo sjálfur frá: »Hún sendi mjer líka oft sjálf
línu, sem hún skrifaði jafnan á hnje sjer, af barnsvan-
anum. Skrift hennar var hrein og læsileg, og þótti
mjer vænna um þau brjef, þó að stutt væru jafnan,
en frá megi segja«. Af ástúð og umhyggju móðurinnar
höfðu öll systkinin þessa sömu sögu að segja.
Um hjeraðsbrest ei getur, þó hrökkvi sprek í tvent,
segir skáldið Guðm. Friðjónsson,
og eins er lítill tregi og engin sorg á ferðum,
þó ekkja falli í valinn með 70 ár á herðum.
]á, jeg býst við því, að það muni ekki þykja mikl-
um tíðindum sæta, svona yfirleitt, þó að gamalmenni
hverfi til hinstu hvildarinnar. En samt finst mjer það
undantekning með Guðrúnu í Vallholti. Hún var
merkilegur fulltrúi sinnar kynslóðar. Æfi hennar var
fjarskalega erfið og baráttusöm á stundum, en það
bugaði hana ekki, heldur stælti. Hún var hetja
á raunastundunum og gleymdi þeim aldrei. Þess vegna
var hún líka stór í meðlætinu, og þreyttist aldrei á að
brýna dáð og 'dugnað fyrir börnum sínum- og vinum.
Hún trúði á Guð og treysti honum, trúði því, að ef
hún legði fram sína krafta, þá mundi hann heldur
ekki synja henni um sína bænheyrslu. Hún trúði á
sjálfa sig þannig, að ef hún misti ekki móðinn, þá
mundu jafnvel hinir ægilegustu erfiðleikar sigrast að
lokum, og hún trúði á landið, frjósemi moldarinnar,
að móðir náttúra mundi verða veitul á gæði sín
hverjum þeim, sem hefði manndáð, framtak og útsjón
að afla þeirra og gæta.
Guð gefi að slík trú mætti sem lengst verða kyn-
fylgja íslensku þjóðarinnar.
St. V.
Til G. Björnson, fyrv. landlæknis.
Á sjötugsafmæli hans 12. okt. 1934.
Dýr var æskudalur,
draumar óskalanda,
horskur rjeði halur
hollan lærdóm vanda.
Hlýtt í hróðrar sölum
hljómur tóna slyngur
óx í dýrum dölum,
dáður Húnvetningur.
Vilji, vit og hreysti
vann og hikaði eigi,
gátur lífsins leysti
á lækna þyrnivegi.
Hefur lýða hylli,
heldur andans skildi,
mannúð, ment og snilli,
mannsins sanna gildi.
Þakkar hver, er þáði
þinnar fræðslu njóta,
lærdómspróf með láði
ljetstu marga hljóta.
Mentarúnir rjettar
rækir gáfnaslyngur,
sómi sinnar stjettar,
sannur Islendingur.
Álfkona.
Lögrjetta. 31. árg. Lögrjettu er nýlega kominn
út, allur í einu lagi, eins og Óðinn á þessu ári. í
Lögrjettu eru ýmsar greinar undir fyrirsögninni: »Um
víða veröld*, eftir Vilhjálm Þ. Gíslason »Þættir úr
stjórnmálasögu íslands 1896 — 1918«, 12 útvarpserindi
Þorsteins Gíslasonar frá fyrrihluta þessa árs. Niður-
lag sögunnar »Gríma«, eftir Theódór Friðriksson.
Niðurlag sögukaflanna »Frá Litlafjalli*, eftir Þorstein
]ósefsson. Kvæði eftir Pjetur Beinteinsson frá Graf-
ardal og Þorstein Gíslason, og ýmisl. fleira.
®®0