Óðinn - 01.01.1936, Blaðsíða 86

86
Ó Ð I N N
»Enda er það ekki að furða, því að hann er kominn
alla leið norðan frá íslandi, þar sem oft er um 80°
fyrir neðan núll (á Fahrenheit), en það er hjer um bil
62° á Celsius*. Ennfremur stóð þarna, að það væri
mikill hugur í fólki á Islandi að fara til Ameríku,
og hefðu á síðasta ári farið 10,000, og setst að í
Montreal. — Margt fleira stóð þessu líkt. — ]eg fór
að hugsa um, hvernig á þessu gæti staðið, og svo
fann jeg út, hvernig í þessu mundi liggja. ]eg hafði
setið framarlega á hinum stóra palli, og rjett fyrir
neðan mig sátu blaðamennirnir. Aður en fundurinn
byrjaði, sat jeg í sæti mínu og var að tala við hjón
frá Tyrklandi, er sátu við hlið mjer; samtalskliðurinn
í salnum var eins og brimhljóð að heyra. Þau voru
að spyrja margs frá íslandi. Svo hefur einhver blaða-
maðurinn, er sat fyrir neðan, heyrt glefsur úr sam-
talinu, og soðið svo saman »frjettir* sínar. ]eg man
að þau spurðu, hvort ekki væri kalt á íslandi, og
sagði jeg þeim hið sanna frá því, og gat þess, að í
Reykjavík væri sjaldan yfir 8° undir núlli á Fahren-
heit, en það eru 14—15° á Celsius. — Nú hefur
blaðamaðurinn heyrt mig segja »eight below«, og ekki
skilið í að ekki væri meira frost en það á sjálfu Is-
landi, og smelt svo »eighty«. — Við töluðum saman
um Islendinga í Ameríka, og sagði jeg, meðal annars,
að jeg hefði heyrt, að það mundu vera nálægt 10,000
íslendingar í Winnipeg, en jeg man ekki effir að við
mintumst á Montreal. — Mjer þótti óþolandi að hugsa
til þess, ef landar mínir sæju þessar vitleysur, og
mættu þá halda sitthvað um sannsögli mína, og tók
mjer þetta nærri, því að jeg þekti þá ekki blaðamanna-
lýðinn. Svo um nóttina skrifaði jeg dálitla leiðrjett-
ingargrein, og fór með hana á skrifstofur blaðsins;
var mjer þar vel tekið, og lofað að greinin skyldi
birtast, með afsökun, næsta dag, og það var gert.
Sunnudaginn næstan eftir nýár, síðasta dag fund-
arins, var jeg á gangi úti á götu, og var að reykja.
Þá mætir mjer hár og gildur maður, og ávarpar mig:
»Eruð þjer einn á þessum stóra fundi?« Hann gat
sjeð það á merki, sem fundarmenn báru. — »]á«,
svaraði jeg. — »]eg hjelt, að þar væru bara Guðs
börn«. — »En háldið þjer það ekki lengur?« spurði
jeg. — »Nei, jeg sje að þjer eruð það ekki«. —
»Nú, af hverju dragið þjer það?« spurði jeg. —
Hann benti á vindilinn. — ]eg spurði, hvar það stæði
í biblíunni, að Guðs börn mættu ekki reykja. —
Hann sagði, að það stæði hvergi, en það væri synd.
]eg vildi vita, í hverju syndin væri fólgin. Hann sagði,
að það væri eyðsla, og væri betra að gefa peningana
til fátækra eða til trúboðsins. — ]eg sagði, að það
væri satt. — Svo sneri jeg mjer alt í einu að hon-
um og tók í loðkápuna hans. Hann var í ákaflega
fínni loðkápu úr dýru skinni. ]eg sagði: »]eg efast
ekki um að þjer sjeuð Guðs barn, en undarlegt þykir
mjer að sjá Guðs barn í svona dýrri loðkápu*. —
Hann sagði, að menn yrðu þó að ganga almennilega
til fara. — »]á«, svaraði jeg, »en þjer gætuð vel not-
ast við ódýrari kápu. Þessi hefur víst kostað um
500 dollara, og fá má kápur ágætar fyrir 100 doll.,
og svo mætti gefa fátækum eða kristniboðinu mis-
rnuninn*. — Það kom hálfgert fát á hann, og kvaðst
hann aldrei hafa sjeð þetta í þessu ljósi. Svo töluðum
við saman rækilega um takmörk nautnanna. Við skild-
um sem bestu vinir. —
Á mánudaginn, þann 5. janúar, fóru fundarmenn
alment að fara heim á leið. Þegar búið var að borða
morgunverð, var oss færður nokkurs konar reikningur
á mjög skrautlegu eyðublaði. Á honum stóð: »Þökk
fyrir veruna. O. K.« — og svo kveðja frá bæjarstjórn-
inni. ]eg vissi ekki hvað þetta »0. K.« þýddi, og spurði
vin minn sjera Drach; hann útskýrði það fyrir mjer.
]eg lagði af stað norður með lest kl. 10, og var
hún á Ieiðinni allan daginn. Nú hafði jeg engan
ferðafjelaga. Um kvöldið fjekk jeg ákaflega mikinn
höfuðverk, var dauðþyrstur og leið líkamlega mjög illa.
]eg drakk ísvatn, en ekkert dugði. — ]eg náði í
sölumanninn á lestinni og spurði, hvort jeg gæti ekki
fengið sódavatn eða límonaði. Hann sagði, að engar
drykkjarvörur af neinu tægi væru til sölu; hann bauð
mjer ísað vatn, en jeg kvaðst hafa reynt það. Svo
fór hann, en eftir örlitla stund kom hann aftur og
færði mjer stóra appelsínu, og bauð mjer hana á svo
fallegan hátt, að jeg mátti til að taka við henni og
þræla henni niður í mig, þrátt fyrir bragðið. Hún var
safamikil og jeg hrestist við hana alveg ótrúlega mikið,
og höfuðverkurinn fór að hverfa. ]eg vildi borga hana,
en hann vildi ekkert taka fyrir hana. Við áttum svo
langt samtal, og var hann hinn skemtilegasti piltur.
— Þegar jeg sagði vinum mínum í Minneota frá þessu,
sögðu þeir, að jeg hlyti að hafa mikla mannhylli, því
að aldrei hefði það heyrst, að »trainboy« (sölupiltur
á lest) gæfi nokkrum manni nokkuð, heldur okruðu
á því, sem þeir hefðu til sölu. —
Á þrettándanum síðdegis kom jeg svo heim til
Minneota, og fanst mjer, að jeg hefði auðgast mikið
á þessari ferð. Mjer hafði líka farið fram í enskunni, af
því að jeg hafði engan landa til þess að tefja fyrir mjer.