Óðinn - 01.01.1936, Blaðsíða 50

50
Ó Ð I N N
Marínó Hafstein
sýslumaður.
Hann andaðist á Svarfhóli í Borgarfirði 10. júlí
þ. á., og hafði hann dvalið þar allmörg síðustu æfiár
sín, eftir að heilsa hans bilaði. Hann var fæddur á
MöðruvölIumíHörg-
árdal 9. ágúst 1867,
sonur Pjeturs Haf-
steins amtmanns og
konu hans Kristjönu
Gunnarsdóttur, syst-
urTryggva Gunnars-
sonar, bankastjóra.
Var Hannesráðherra
elstur þeirra bræðr-
anna þriggja, þá
Marínó, en Gunnar,
bankastjóri, ynsstur.
— Marínó tók lög-
fræðipróf, með 1.
einkunn, við Kaup-
mannahafnarháskóla
vorið 1897, en fjekst
síðan við lögfræðistörf hjer í bænum, og á ísafirði,
um nokkurt skeið, þar til hann varð sýslumaður í
Strandasýslu 11. ágúst 1899. Vorið 1909 fjekk hann
lausn frá embætti, en vann eftir það mörg ár f stjórnar-
ráðinu, þangað til hann misti heilsu. — Meðan hann
var sýslumaður í Strandasýslu kvæntist hann Þórunni
Eyjólfsdóttur, prests Jónssonar í Árnesi, og Iifir hún
mann sinn. Býr hún hjer í Reykjavík, ásamt flestum
börnum þeirra, sem á lífi eru.
Marínó Hafstein var gáfaður maður og vel að sjer,
Þótti sjerlega skýr og viss í úrskurðum sínum og
dómum, meðan hann fjekst við lögfræðistörf. Hann
var drengur hinn besti og naut almennra vinsælda,
bæði meðan hann var embættismaður og eins fyrir
og eftir þann tíma.
Þorsteinn skáld Björnsson, frá Ðæ, hefur minst hans
látins með eftirfarandi kvæði:
Brotin grein af gildum meiði,
glæsirunnur valds á leiði,
vottur grænn á hárri heiði.
Islands þrótt við þrifnað danskan,
þokka’ í fari snyrti-franskan
fram hann bar, en frónskan handskann.
Ekta sannur málma-meiður,
mildur hugur, sigurgreiður,
sjónarhringur bjartur, breiður.
Aldrei þekti’ eg hjarta hreinna,
hetjuanda fararbeinna,
drengshug manns til svika seinna.
Hrekkjaflækjur honum fjærri
á hauðri fóru’, en mannslund nærri,
skálmin eiturörvum kærri.
Hann var líkur höfðingsbornum
hetjum friðarvitrum fornum
á fyrstu þjóðar fagurmorgnum.
hann hörðum höndum. Enga af sír.um heitustu þrám,
sem æskudraumarnir höfðu tendrað í brjósti hins vel
gefna unglings, fjekk hann upp fylta. Nepjunæðingar
ómildra dóma og misskilnings ljeku óspart um hann
og mynduðu harða skorpu á skapgerð hans hið ytra;
en okkur, sem þektum hann, var það kunnugt, að
innra með honum bjó bljúg og viðkvæm lund; en þrekið
var svo mikið, að hann gat fyr brotnað en beygst.
„Ámæli þeim engi, og hraunöxum
er undir björgum holdi söxuðu,
liggur Iemstraður að hann ei æpir
með limu brotna eftir nótum“.
Sterkasti þátturinn í skapgerð Jakobs var vinfesti
og trygð, og af henni hafði jeg, sem þessar línur rita,
mikið að segja. Ekkert gat haggað trygð Jakobs til
mín, fyr nje síðar, og var þó oft skoðanamunur milli
okkar, og hjelt hver fast á sínu, en aldrei varð það okkur
að ágreiningi í vinfenginu. — Jakob gegndi mörgum trún-
aðarstörfumíþágusveitarsinnarogþjóðfjelagsins.ogávalt
með trúménsku og hagsýni, einsog einkendi hann í öllu.
Jakob hafði fyrir löngu valið sjer legstað sunnan-
undir húsi sínu á Brekku, og fengið þar til leyfi yfir-
valdanna. Þar var hann jarðsettur, að viðstöddu fjöl-
menni, við lognstafaðan fjörðinn og sólu roðinn, og
þar gróa að leiði hans íslenskar kjarnjurtir, sem hann
sjálfur hafði upp fóstrað —, og þar blasir við kumbli
hans hin tignarlega fegurð Þórðarhöfða, Drangeyjar
og Tindastóls, og hinn víðfeðmi Skagafjörður; sjón,
sem svo oft á langri lífsleið hafði fylt hann unaði
og aðdáun. Jón Jóhannsson.
d>