Tímarit Hins íslenzka bókmentafélags - 01.01.1888, Qupperneq 7

7
og málmyndafræðina. Hann skrifaði orðin upp í
stafrofsröð, þegar hann var búinn að finna þýðing
þeirra, kyn og beyging. Ur þessu varð allstór bók
i 2 tveimur þykkum bindum, skrifuðum í 8 blaða
broti. Orðabók þessi er enn þá til í afskriptum, og
sömuleiðis mun málmyndafræði sú, sem Rask bjó
til í skólanum, vera til í eiginhandarriti. Að minnsta
kosti er íslenzk málfræði talin í 3. b. af Saml. Afh.
eptir Rask meðal handrita Rasks, sem bróðir hans
gaf hinu stóra bókasafni konungs eptir Rask lát-
inn, og er þar sagt, að þessi málfræði sje frá æsku-
árum höfundarins.
Rask lagði stund á ýms önnur mál en íslenzku,
meðan hann var í skóla, þar á meðal hin ger-
mönsku málin, sem eru svo náskyld íslenzkunni, og
jafnvel á grænlenzku og kreólsku. En þó hneigð-
ist hugur hans mest að íslenzku, og það var ís-
lenzkunámið, sem gaf tilefni til þess, að hann fór að
fást við fleiri mál.
Árið 1807 útskrifaðist Rask úr skóla og fór þá
til Kaupmannahafnar og tók examen artium sama
ár. Hann ætlaði, eins og flestir í þá daga, að stunda
guðfræði, en málfræðin dró sífelt hug hans frá guð-
fræðisiðkununum. Hann komst nú brátt í kynni við
íslendinga þá, sem þá vóru i Höfn. Má þar fremsta
telja Árna Helgason, Bjarna Thorsteinsson, Grím Jóns-
son, Hallgrím Scheving og Bjarna Thórarensen, og
urðu sumir þeirra — einkum þeir Árni Helgason,
Bjarni Thorsteinsson og Grímur Jónsson—beztu vin-
ir hans. Allir þessir menn vóru á Garði um það
leyti, sem Rask kom að háskólanum1, og lærði hann
fljótt af þeim að tala íslenzku svo vel, að furðu
gegndi. Jón Espólín segir2, að Árni Helgason hafi
1) Engelstoft, Universitets og Skoleannaler 1807—1808.
2) Árb. XII. 66.