Tímarit Hins íslenzka bókmentafélags - 01.01.1888, Blaðsíða 69

69
Schevings, mestir fornfræðingar eða bezt að sjer í
fornu máli og fornsögum, og tóku þeir feðgar mjer
með mestu vinsemd og lánuðu mjer fúslega allt, sem
jeg vildi hendinni til rjetta, og sama gerðu aðrir, sem
aldrei höfðu heyrt mín getið áður; mjer samdi vel
við alla, og átti aldrei orðakast við nokkurn mann,
nema ef til vill við einn rustalegan og heimskan
Flóamann (eða Flóafífl), sem var afskiptasamur um
mína hagi, að því er snerti einn af hestum mínum,
og gerði mjer svo gramt í geði, að jeg gat ekki
stillt mig um að svara honum greinilega og segja
honum hreinan sannleikann. í Meðallandi gisti jeg
þjer að segja *hjá Sra. J. á Hn., bróður viss manns
þjer kunnugs. Hann, sem er allra mesti ríkismaður,
var að sækja hey, en konan berfætt að sýsla við
eitthvað í garðinum; hann kom heim, skömmu eptir
að jeg var kominn, kl. yfir 8 um kvöldið, en fór
strax án þess að finna mig, og kom þá ekki fyr en
eitthvað undir miðnætti, þegar jeg var háttaður.
Konan spurði mig nákvæmlega, hvað jeg borðaði;
jeg svaraði, að jeg borðaði allt, sem tönn festi á;
hún undraðist ekki lítið og færði mjer harðan fisk,
ost og smjör í öskjum, en siðan skyr í aski. J>ar
næst spurði hún, hvað jeg drykki; jeg sagðist
drekka allt, þótt það væri hreint vatn, því jeg var
þyrstur af reiðinni, en lítið var út á skyrinu, svo
það kældi heldur en svalaði, en ekkert var mjer
boðið. Hún ljet mig hátta í níðamyrkri, og gekk
burt án þess að bjóða góðar nætur eða færa mjer
að drekka; jeg hafði ætlað að biðja um það, ef jeg
steini, en drukknaði ungur í Lagarfljóti 1822; „hann var gáfu-
maður mikill og skáld gott“, segir Espólín (árb. XII, 131).
Eptir hann liggja kýmikvœði, t. d. „Hákarlsbragur“ og „Um
Dögunargerðis-Jón“. Utg.
1) Hjer byrjar íslenzkur kafli í brjefinu. Utg.