Náttúrufræðingurinn - 1980, Síða 6

Atvinnumöguleikar heima á Islandi
munu einkum hafa ráðið því, hvaða
sérsvið hann valdi sér. Doktorsritgerðin
fjallaði ekki um aðaláhugamálið,
fuglana, heldur sjávarsvif við ísland.
Gögnunum safnaði hann árið 1933, en
það ár tók hann þátt í leiðangri til Is-
lands og Grænlands á rannsóknarskip-
inu Dana, auk þess að fara hringinn í
kringum landið á strandferðaskipinu
Esju. Atvinnudeild Háskóla Islands var
í bígerð um þessar mundir, og líklega
hefur Finnur eygt von um starfsaðstöðu
í Fiskideild hennar. Náttúrufræðingum
var ekki sérlega vel búin starfsaðstaða á
þeim árum. Kennsla var helsta viður-
væri þeirra, en þeir höfðu þá sumrin til
að sinna sínum hugðarefnum. Kennslu-
og rannsóknastöðum í náttúrufræðum
var ekki til að dreifa við Háskólann, og
engir möguleikar voru á fullu starfi við
Náttúrugripasafn Hins íslenska
náttúrufræðifélags. Það var ekki fyrr en
síðar, að Finnur var ráðinn við
Náttúrugripasafnið (eða Náttúrufræði-
stofnun, eins og safnið heitir nú), en
þeirri stofnun helgaði hann mestalla
starfsævi sína.
Finnur réðst að námi loknu til Fiski-
deildarinnar og starfaði þar á árunum
1937—1946. Þar fékkst hann aðallega
við vatnafræðilegar athuganir, t.d. á
Kleifarvatni og vatnakerfum Blöndu,
Ölfusár-Hvítár og Mývatns-Laxár. Á
Fiskideildarárunum fór hann víða
gagngert til fuglaathugana, auk þess
sem hann notaði vel tækifærin sem
buðust vegna aðalstarfsins. Á þessum
árum fór hann, m.a. um Eyjafjalla-
svæðið (1937), um Garðsjó með rann-
sóknaskipinu Þór og í Meðalland
(1938), til Vestmannaeyja (1938, 1939,
1944), til Mývatns (1939, 1941), í
Breiðafjarðareyjar (1942), Öræfi (1943),
til Hveravalla (1944) og um Ódáða-
hraun (1945), svo nokkuð sé nefnt.
Fljótlega eftir heimkomuna frá
Þýskalandi fór Finnur að starfa fyrir
Hið íslenska náttúrufræðifélag. Árið
1940 var hann kosinn varaformaður
þess og var það til 1946, en það ár
gegndi hann formennsku.
Eftir lát Bjarna Sæmundssonar var
Finnur ráðinn umsjónarmaður Nátt-
úrugripasafnsins, einkum til að hafa
eftirlit með gripum úr dýraríkinu
(öðrum en skordýrum). Þetta var árið
1941. Vinnutíminn var 12 stundir á
viku og mánaðarlaunin 234 kr. Sýn-
ingarsalur safnsins var til húsa í Safna-
húsinu við Hverfisgötu. Gripir safnsins
voru orðnir mjög illa farnir af völdum
meindýra og allsherjar hreinsun var því
það fyrsta sem lá fyrir. Margir gripanna
voru með öllu ónýtir, uppétnir í bt'jk-
staflegum skilningi, aðrir lágu undir
skemmdum. Hirslur voru lélegar og
geymsluaðstaða vægast sagt mjög ófull-
komin. Því fór svo að henda varð
hundruðum muna, aðeins þeim fágæt-
ari var haldið til haga, þrátt fyrir að
margir þeirra væru illa farnir.
Árið 1932 hófust fuglamerkingar á
vegum Náttúrugripasafnsins. Finnur og
Guðmundur faðir hans voru aðalhvata-
mennirnir að því, að íslendingar hæfu
sjálfir merkingar á fuglum. Daninn
Peter Skovgaard hafði þá stjórnað
fuglamerkingum hér á landi síðan 1921.
Miklu seinna, eða eftir að Skovgaard
hafði hætt allri merkingastarfsemi hér
og afhent Náttúrugripasafninu öll
merkingagögn sín, beitti Finnur sér fyrir
því, að Skovgaard var sæmdur Fálka-
orðunni fyrir brautryðjendastarf sitt.
Þótti Skovgaard ákaflega vænt um
84