Náttúrufræðingurinn - 1980, Qupperneq 67

in Faxaflói (Table II). Nuinbers in the
Breidafjördur colonies appear to be
generally stablc or may be increasing very
slowly. In the innermost Breidafjördur
considerable fluctuations have been noted in
recent decades with several sites being
occupied temporarily and then deserted. In
the outer Breidafjördur, colonies are
generally stable; new colonies have been
established on some islets where human
habitation presumably interfered with
successful breeding until recently. Observed
trends in numbers tend to be area-wide and
not restricted to single colonies, suggesting
that they are caused by changes in food-
supply rather than human disturbance
(presumably important locally).
3. Over 80% of the population of P.
aristolelis were concentrated in the nw. part
of Breidafjördur with about 40% (2500
nests) in a group of 7 small islands, the
Saudeyjar. The population in this part of
the range increased rapidly in recent years.
The increase was noted locally in the 1950s
but presumably started earlier. The
population is thought to be increasing at a
rate of 7—11% per year. In the se. part of
Breidafjördur some decreases have been
noted, including the disappearance of a
colony at Vadstakksey, said to contain 1200
nests in 1908, and a more recent reduction in
a major colony at Hafnareyjar. Numbers of
P. aristotelis in the Breidafjördur islands may
well have been reduced almost to extinction
by human exploitation of breeding adults in.
past centuries. If so, the present increase
would be viewed simply as a return to
former levels of abundance of a population
freed from this mortality factor. The recent
decline in anolher part of the Breidafjördur
bay suggests, however, that the exploitation
hypothesis by itself may be too simplistic
and that changes in food abundance may be
involved.
VIÐAUKI
Alhugasemdir um skarfabyggðir viö Faxaflóa og
Breiðafjörð.
Belgsholtshólmi, Melasveit, 64 27 N 22 02
V. Allhátt, stórgrýtt og gróðurlítið klappa-
sker. Dilaskarfsvarp á sunnanverðu skerinu,
landmegin, 7 hreiður 1975. Auk jtess um 20
svartbakar og um 20 fýlar á hreiðrum. — I
júní 1968 voru fáeinir tugir dílaskarfshreiðra
i hólmanum (Jón Baldur Sigurðsson). Vorin
1973 og 1974 sáust engin skarfshreiður á
jtessum stað, í júní 1976 voru jjau 25 og ! júní
1977 42.
Elliðaey við Knarrarnes, 64 30 N 22 19 V.
Nokkrir gróðurlausir og gróðurlitlir klettar
sem tengjast saman um fjöru. Dílaskarfsvarp
á 4—5 klettum, misdreift milli ára. Alls 146
hreiður 1975. I Elliðaey er stærsta ritubyggð
við innanverðan Faxaflóa, unt 2800 hreiður
1977 og auk þess um 760 hreiður í Knarrar-
neshiifða, skammt norðan Elliðaeyjar. —
Dílaskarfsvarpið er iíklega gamalt. R.H.
(dagbók 6. 9. 1905) hefur eftir Ásgeiri
Bjarnasyni ! Knarrarnesi að dílaskarfur
verpi þar á ystu skerjum (sem gæti átt við
Elliðaey). Einnig segir hann að toppskarfur
verpi á skerjum þarna. — 13. 5. 1951 voru
um 160 dílaskarfshreiður i Elliðaey (F.G.). I
jún! 1976 voru 129 hreiður þar og 1977 voru
þau 119. — Tvö dílaskarfsvörp við Álftanes
hafa horfið einhvern tima á milli 1951 og
1973. Vörpin voru i Lundhólma og Skorreyj-
um (7 km suðaustur frá Elliðaey). F.G. taldi
81 dilaskarfshreiður i Lundhólma 1951 og
haföi spurnir af varpi í Skorreyjum.
Klofningur við Akra, 64 37 N 22 24 V.
Margklofið, víðast þverhnipt klappaskcr, 12
m hátt, fremur gróðurlitið. Dilaskarfsvarp,
alls 47 hreiður 1975. Allmikið rituvarp og
sennilega fáein toppskarfshreiður með
brúnum. Aðrir varpfuglar: fýll, svartbakur,
lundi. — 6. 6. 1955 voru urn 140 dilaskarfs-
hreiður og 80 toppskarfshreiður i Klofningi.
Hóþey, Hvalseyjum, 64 38 N 22 31 V.
Flatt, lágt, stórgrýtt og sendið sker með tals-
verðum gróðri. 27 dilaskarfshreiður 1975,
auk jjess 6—10 svartbakshreiður, allt að 30
fýlshreiður og nokkurt æðarvarp.
Skarfasker, Hvalseyjum, um 1 km norður af
Hópey. Gróðurlaust og mjög óslétt klappa-
sker. 1975 voru þarna41 dílaskarfshreiður, 1
svartbakshreiður og 1 fýlspar.
Skarfasker við Hítarnes, 64 41 N 22 25 V.
Allháar, klofnar klappir, gróðurlausar. Um
145
10