Náttúrufræðingurinn - 1980, Síða 123

Leifar einnar eða fleiri marflóa fundust í
153 saursýnum (39%), en þanglúsa í 166
saursýnum (32%). Óþekktur er sá hluti
þessara krabbadýra sem fyrir er í melt-
ingarvegi fugla og fiska er minkurinn
étur. Saursýni sem einungis saman-
standa af leifum þessara krabbadýra
sýna að þau eru einnig étin viljandi.
Marflær og þanglýs voru þannig étnar
sem aðalfæða yfir allt árið (5. mynd), en
í heldur meira magni yfir sumarið.
Marflær var erfitt að tegundagreina og
var það ekki gert, en yfirgnæfandi hluti
þanglúsanna var af tegundinni Idotea
granulosa Rathke.
Sölvahrútur (Ligia oceanica (L.)) er
þanglús sem verður allt að 2.5 cm löng
og lifir efst í fjöru á vestanverðu Suöur-
landi (Agnar fngólfsson 1978). Sölva-
hrútur var étinn sem aðalfæða seinni
hluta vetrar svo og að haustinu. Hann
var aðalfæða í 21% saursýnanna frá
mars en var í minna mæli á öðrum tím-
um (5. mynd).
ÁLYKTANIR
Fæðuval minks við ferskvötn hefur
verið athugað víða og verður gerð grein
fyrir athugunum minum hérlendis á
næstunni. I þessum kafla verður ein-
göngu rætt um fæðuval minks við sjó.
Samanburður við erlendar fæðuvals-
rannsóknir er fróðlegur. Fæðuval minks
við sjó í Lysekil eyjaklasanum við Suð-
vesturströnd Svíþjóðar hefur verið
rannsakað (Gerell 1968). Alls var safnað
1024 saursýnum í heilt ár. Víða erlendis
étur minkur smáar tegundir nagdýra
(Rodentia). I Lysekil voru aðallega tvær
tegundir étnar, stúfurnar Microtus agres-
tis L. og Arvicola terrestris L. ! Grindavík
fundust þau nagdýr (rottur og mýs),
sem minkar gætu étið hérlendis, ekki í
saur. Þó var hagamús (Apodemus sylva-
ticus (L.)) greind úr saur sem fannst
skammt utan athugunarsvæðisins.
Nokkru meira var étið af fuglum í
Grindavík (um 19%) heldur en í Lysekil
(um 11%). Leifar eggja komu fyrir á
báðuin stöðunum. I Grindavík var fisk-
ur mikilvægasta fæðan allt árið um
kring. Hlutdeild fiska í Lysekil var ekki
eins mikil og þar voru mun færri teg-
undir étnar. Frá ágúst—okt. voru
krabbadýr algengasta fæða minks í
Lysekil. Algengasta fæðan um haustið
var bogkrabbi, sem einnig var étinn í
Grindavík en í mun minna mæli.
Sölvahrútur var algengur í fæðunni í
Lysekil í mars—maí og í september og
er það svipað og í Grindavík (5. mynd).
Sennilega er meira framboð af fiski í
Grindavík en i Lysekil. Fæðusveiflur
virðast meiri í Lysekil en í Grindavík, en
þar eru m.a. bæði froskar og nagdýr ét-
in. Samkvæmt ofansögðu er fæðuval á
þessum tveimur svæðum svipað.
I grófum dráttum má segja að rándýr
eins og minkurinn éti þá fæðu sem er
algengust og auðveldast er að veiöa á
hverjum tíma. Hlutdeild einstakra
fæðutegunda í heildarfæðusamsetningu
endurspeglar þannig að vissu marki
fæðuframboð á því svæði þar sem dýrið
lifir og veiðir (Holling 1965, sjá nánar
McNaughton & Wolf 1973).
1 Grindavík voru ýmsar tegundir
grunnsævisfiska algengasta bráð minks-
ins allan ársins hring. A eftir fiskum
komu fuglar og krabbadýr. Hlutdeild
fugla í fæðu var nokkuð stöðug yfir árið
(3. mynd), þótt svo að framboð þeirra
hljóti að hafa margfaldast eftir að far-
fuglar voru komnir og þeir farnir að
verpa og koma upp ungum. Af því má
201