Samvinnan - 01.09.1927, Side 40

214
SAMVINNAN
á vettvangi þar sem valdir menn úr öðrum löndum hefðu
starfað með honum. Að vísu eiga íslendingar ekki að jafn-
aði hans líka. En það sem hefir komið fyrir einu sinni,
getur komið fyrir aftur.
Nú munu ýmsir líta svo á, að þótt allmargir kostir
fylgi þessari þátttöku íslendinga í norrænni samvinnu,
þá muni því fylgja allmikill kostnaður. Þar er um tvenns
konar útgjöld að ræða. Við að senda fulltrúa héðan að
heiman á fundi grannþj óðanna, og að taka á móti gestum
frá þeim með hæfilegu millibili.
Eftir því sem frændþjóðirnar kosta sína fulltrúa
myndi mega gera ráð fyrir, að árlegur kostnaður við
fundahöldin ytra yi’ði um 3000 kr. Og þar sem landið
hefir efni á því að hafa umboðsmenn og kaupmenn, lík-
lega svo hundruðum skiftir í siglingum árlega, með mik-
illi eyðslu, en oft án mikilla erinda, þá verður að líta svo
á, að það þjóðfélag eigi varla skilið, að halda frelsi og
sjálfstæði, sem ekki tímdi að verja svo lítilli upphæð til
að sýna, að hér væri enn lifandi menningarþjóð í land-
inu, og að ekki hefði öll manndáð sofnað með söguhetjum
fornaldarinnar.
Um heimsóknir hingað er það að segja, að þjóðar-
stærðin veldur þvi, að þar sem Danir og Norðmenn taka
mót gestum 4. hvert ár, myndi röðin tæplega koma að Is-
lendingum nema svo sem 20. eða 25. hvert ár. Þingskör-
ungar, sem lengi eiga sæti á þingum nábúaþjóðanna
myndu þá koma hingað einu sinni á æfinni í slíka heim-
sókn. Og í hugum flestra þvílíkra manna mvndi væntan-
lega festast sú mynd af landinu og þjóðinni, sem íslend-
ingum væri gagn og sómi að. Þar sem gestimir sjálfir
kosta sig að mestu leyti, nema fargjöld á lokaferð í
landi því sem gist er, þá er hér líka um tiltölulega óveru-
legan kostnað að ræða*).
*) Raddir munu hafa heyrst um það frá ísleudingum, að
Alþingi ætti ekki að senda fulltrúa nema á annan hvern fund til
nábúaþjóðanna, og ekki að bjóða frá útlöndum nema félags-