Andvari - 01.01.1994, Qupperneq 99

ANDVARI
ÚR BHRLÍNARDAGBÓK 1930
97
eðlilegast. Að því leyti er hún eins og dýr, án alls menningarbrags, án alúð-
legrar hirðingar. Hún klæðir sig einnig að jafnaði ósmekklega, vantar meira
að segja oft nokkuð á æskilegt hreinlæti í klæðaburði. Petta hindrar ekki,
að hún hafi ákveðnar reglur um framkomu manna á þessum og þessum
stað. T.d. eru margir saklausir staðir í Berlin sem hún hneykslast á og liggja
utan við það svið, er hún getur verið þekkt fyrir að ganga eftir. Hún er hár-
næm fyrir því hvað við á að segja í návist hennar eða á þessum og þessum
stað. Mér kemur svo fyrir, að á mörgum sviðum sé hún bundin, þrátt fyrir
það, þótt hún vilji og telji sig alfrjálsa. En það er mannlegt. Svipur hennar
og augu er oft mjög fagur, á mynd geta menn orðið ástfangnir í henni.
Stundum hnyklast augabrúnir hennar og þá hverfur skyndilega hið heiða
yfirbragð, heit ástríða, sterkur þótti, jafnvel kvenleg grimmd brýst fram. Þá
er hún eins og tígrisdýr, eða eins og hlaðið loft í þrumuveðri. Undrakraftur
getur þá brotizt út í reiði og þá koma stundir er ég óttast um vit hennar, get
búizt við brjálæði á hverri stundu. Stórbrotin er þessi kona, með óvenjuleg-
ar gáfur, óstjórnlegar ástríður og hlýja viðkvæmni eða öllu heldur heita við-
kvæmni, litauðga blíðu. Stundum getur hún verið afar köld og beisk, eins
og jökull á eldfjalli. Mér finnst eins og í lífi hennar sé aðeins vetur og sum-
ar en vor og haust sé að minnsta kosti svo stutt að menn verði þeirra naum-
ast varir. Eg virði hana og dái að mörgu leyti, en hún er mér í senn of heit
og köld, eins og suðrænn sumardagur eða vetrardagur við heimskaut. Feg-
urð þeirra getur hrifið mig, en ég verð innan stundar að flýja í mildara
loftslag. Og þá er gott að koma til Nóru hinnar yndislegu, blíðu og elsku-
legu. Hún á ekki skerpu gáfna, engar sveiflandi ástríður, en næman kven-
legan skilning fyrir náttúrunni, fyrir list, fyrir mönnum. Fögur er hún ekki,
en mjúk, og grönn eins og birkihrísla, og yndisþokki er segullinn, sem hún
dregur að sér karlmanninn með. í listasafninu vildi hún vita samhengi og
sögu og eignast skilning á þann hátt, og fyrir málverkum á hún næmt auga
eins og náttúrunni og mönnunum. En hún leitar hins unaðslega og blíða,
léti auðveldar blekkjast, gæti ég trúað. Hún er yfirlætislaus og góð en dæm-
ir þó eftir tilfinningum sínum þrátt fyrir mikinn forða af heilbrigðri skyn-
semi. Það eru engin takmörk fyrir því hversu hún getur fagnað yfir fjölda-
mörgu sem lífið hefir að bjóða. Berlin myndi verða lengi að seðja hana, en
skyndilega getur hún hræðst og numið staðar, veki eitthvað andúð eða við-
bjóð hennar. Glamur og mannmergð fellur henni ekki, en dansað gæti hún
sig dauða á þeim stað er henni félli. Eins og barn gleðst hún, og að uppfylla
óskir hennar er veruleg sæla, engu síður en það væri voðalega sárt að gera
henni eitthvað á móti. Hún var hér fátæklega búin og auðsjáanlega þótti
henni fyrir því og hefði líklega glaðst í skrautbúnu samkvæmi ef hún hefði
sjálf verið í samræmi við aðra í klæðaburði. Hún er oft stillt og hljóð eins
og lind í skógi, viðkvæm og blíð. Það er þá fullkomin sæla að sitja við hlið
7 Andvari