Andvari - 01.01.1994, Blaðsíða 102

100
KRISTINN E. ANDRÉSSON
ANDVARI
og tign spriklar í leiknum. Tjald er ekki dregið fyrir milli sýninga, einungis
slökkt, hávaðinn sem fylgir því er skift er um sýningu verkar illa á menn,
þótt fljótt gangi. Leikurinn er tilkomumikill, þrunginn glóð æskunnar og
krafti og þori snillingsins. Eftir leikhústíma skoðuðum við myndir frá Is-
landi heima hjá Kroners og þar á eftir fórum við út og drukkum úr einni
flösku vín. Frú Kroner spanderaði eins og endranær. Við ætluðum fyrst í
„Hölle“ en Nóra hrökk þegar frá dyrunum með viðbjóði svo að við lentum
á heiðarlegri stað. Á föstudaginn skoðuðum við útstillingu á húsgögnum.
Voru þau mjög falleg, sléttir fletir, beinar línur, skarpir allir drættir, full-
komin kyrrð. Allt einfalt, yfirlætislaust og hagkvæmt. Um kl. 5-714 fór eg í
Humbolt-Haus. Þar var „móttöku-te“ fyrir útlenda stúdenta. Lewald hélt
stutta, hjartnæma ræðu, síðan var te drukkið. Eg ásamt tveim Ameríkönum
sat við borð með einhverjum admiral, philolog og einum og enn einum öld-
ungi. Þeir sögðu ekki til nafns síns en spjölluðu margt við okkur og voru
hinir alþýðlegustu. Eg held að admiralinn heiti Behnke og er spurning,
hvort mér veitist síðar æra sú að drekka te með slíkum höfðingja. Tíu mín-
útur fyrir átta fór Prinz, en Nóra varð eftir. Við fórum þrjú og hlustuðum á
fiðluleikarann Mischa Elman og urðum hljóð yfir list hans. Síðan fórum við
í þögulan veitingastað í Leipzigerstrasse, átum og drukkum, svo að smátt
og smátt létti af okkur þunga listarinnar og síðar liðkaðist fullkomlega um
málbeinin og gangan um Tiergarten meðfram kónga og keisara röðinni
annars vegar og listamannanna hins vegar var háð með mestu kæti undir
útskýringum frú Kroners, innskotum okkar Nóru og síðar hinni ógleyman-
legu frásögn Nóru um Jón Sigurðsson, komu hans og dvöl í Bielefeld, stöð-
ugt inni á milli skýringa frú Kroners á listamönnunum. Eg hló frá mér allt
vit á þessari göngu. Snemma í frásögn Nóru kom setningin: „Þegar mamma
kom til dyra, stóð maður úti fyrir og sagði ekki orð. Og af því hann sagði
ekki orð, vissi hún að það væri íslendingur.“ Öll frásögnin var jafn einföld
og listfeng. En inni á milli kváðu við snjallyrði, fyndnar samlíkingar og
skrúðmál, fullkomið ritmál frú Kroners. Það var dásamlegt að hlusta á. Kl.
414 kom eg heim. Laugardaginn skoðuðum við málverk Beindorfs heima
hjá honum og við Nóra fengum sína radieringuna hvort að gjöf. Beindorf
er meðalmaður á hæð, lotinn í herðum, svarthærður með listamannshár,
dökkbrýndur með skarpar línur, augabrúnir all-miklar og djúp augu dökk,
all-mikið nef, laglegur í andliti, stilltur og hægur í framkomu, yfirlætislaus.
Frúin er fyrirferðarmeiri í allri framkomu, lagleg og svarthærð, svartbrýnd
með drengjakoll. Hún skildi við fyrri mann sinn til að giftast þessum. Um
kvöldið ókum við Nóra til Werner, bróður hennar og dvöldum hjá honum
til kl. 11. Eftir það fórum við inn í kaffihús og sátum þar til kl. 2 og töluðum
um eðli okkar kunningjanna o.fl. Við skildum með vináttu eins og góð og
samrímd systkin. Það er mikil hamingja að eiga góða vini. í því efni hef eg