Andvari - 01.01.1995, Qupperneq 123

ANDVARI
STÓRA SYSTIR
121
ætti heima og þess vegna er það stílað eins og það er. En þetta get ég ekki nema að vita
þinn vilja í þessu efni, því málið snertir þig svo mikið. Ég bið þig afsökunar á því, hvað illur
frágangur er á þessum blöðum. Mér hefir ekki unnist tími til að umskrifa þau, svo þau yrðu
aðgengilegri fyrir þig til lesturs.“
Um svar Guðrúnar er ekki kunnugt, en eftir lát hennar 1959 voru móður minni send þessi
gögn.
Eins og fram kemur í bréfinu hafði föður mínum dottið í hug að birta frásögu sína á prenti,
en blöðin, sem hann sendi Guðrúnu, leit hann á sem uppkast. Lengi vel var ég óviss um
hvað við þetta skyldi gera, uns Gísli Jónsson ýtti við mér í fróðlegri og skemmtilegri ritgerð
sem heitir „Nýbjörg“ og birtist í sömu Skagfirðingabók og greinin um Skafta frá Nöf (sjá
einkum bls. 118). Annar mætur maður og dómbær, sem sá þetta minningabrot hjá mér,
hvatti mig einnig til að birta það, og er fyrirsögnin frá honum komin. En frásögnin sjálf er
hér orðrétt eins og í „uppkastinu“. Ég hefi einungis lagfært augljós glöp og hagað stafsetn-
ingu og greinarmerkjasetningu eftir mínu höfði.
Lesendur eru beðnir að hafa hugfast að þetta minningabrot er ekki annað en uppkast, en
það er nú birt með samþykki þeirra sem næst því standa.
Ég þakka ritstjóra Andvara fyrir að taka góðfúslega við þessu efni til birtingar.
Reykjavík 7. ágúst 1995
Baldur Jónsson
Ég var að lesa í nýútkominni bók sem heitir Ungur var ég. Þetta eru minn-
ingar ýmsra manna frá bernsku eða æskuárum þeirra. Allt í einu tók ég eft-
ir því að ég var búinn að renna augunum yfir hverja línu á heilli blaðsíðu
án þess að vita nokkuð hvað á blaðinu stóð. Orsökin til þessa var sú að
minningar frá löngu liðnum tíma höfðu tekið huga minn svo föstum tökum
að þar komst ekkert annað að. Þessar minningar voru svo skýrar og ljósar
að því var líkast að ég sæti í leikhúsi og sæi glögglega það sem fram færi á
leiksviðinu. Ég hratt þessu úr huga mér og fór aftur að lesa. En ég gat ekk-
ert haft hugann við lesturinn. Fyrr en varði var hugurinn horfinn frá stund
og stað og kominn langt aftur í tímann. Ég lagði því bókina frá mér og gaf
mig minningunum á vald. Þetta varð til þess að ég festi það á blað sem hér
fer á eftir.
Veturinn sem ég varð 11 ára var móðir mín í húsmennsku á Jódísarstöð-
um í Öngulsstaðahreppi hjá hjónunum Sigurði Halldórssyni og Sigríði
Bjarnadóttur sem þar bjuggu þá. Hún hafði okkur þrjú systkinin hjá sér,
mig og systur mínar tvær, sem báðar voru nokkru yngri en ég. Það þótti
sýnilegt að mömmu væri ókleift að bjargast af með okkur systkinin öll, við
þau skilyrði sem fyrir hendi voru, og var því rætt um að ég færi burtu og
reyndi að vinna fyrir mér sjálfur. Þegar um þetta var talað við mig áttaði ég
mig strax á því að þetta var alveg rétt. Ég varð að fara. Ég var því fús til að